Elías Davíðsson, 30. júlí 2006

Sunnudaginn, 23. júlí 2006, birti Morgunblaðið „Reykjavíkurbréf“ sem þandi sig yfir 2/3 úr blaðaopnu og var ekki undirritað. Huldumanninum sem samdi Bréfið gekk það fyrst og fremst til að dásama baráttu dómsmálaráðherra, Björns Bjarnasonar, fyrir auknum lögregluvöldum, þ.m.t. stofnsetningu greiningar- og þjóðaröryggisdeilda, til að stemma stigu við meintum alþjóðaglæpum(1) og hryðjuverkum. Í þeirri baráttu greip huldumaðurinn til vafasamra fullyrðinga, enda hefur það sýnt sig að eina leiðin til að koma upp lögregluríki er að beita blekkingum.

Áður en höfundur ofangreinds bréfs ræðst á „furðulegan málflutning“ nokkurra meinlausra þingmanna, hefur hann gætt þess að minna meinlausa andstæðinga sína á sameiginlegt Faðirvor vestrænna stjórnmálamanna, þ.e. á bænina: „Leiddu okkur, Guð faðir í Vestri, í heilagri baráttu gegn hryðjuverkaógn múslima og veit okkur ráð og styrk til að bægja þeirri ógn frá. Amen.“ Þá bæn þurfa nú allir stjórnmálamenn að þylja við vissar athafnir til þess að þeim verði ekki úthýst úr kirkju hins nýja Guðs. Úr launkofa sínum minnir predikari nýju kirkjunnar á og veifar fingri:

„Hryðjuverkaógnin er raunveruleg og nálæg. Öfgamenn hafa ráðist á skotmörk í nágrannalöndum okkar, sem við höfum mest samskipti við. Skemmst er að minnast árásanna á New York, Washington, London og Madrid. Það getur gerzt hvenær sem er að hópur Íslendinga sé staddur á fjölförnum stað í nálægri stórborg, þar sem hryðjuverkamenn ákveða að láta til skarar skríða. Og það er engan veginn hægt að útiloka að þeir beini sjónum að Íslandi, landi sem sagan sýnir að hefur verið auðvelt að ráðast inn í eða ná valdi á þegar þar hefur skort trúverðugar varnir.“

Eins og prestar fyrri alda, sem vöruðu við djöflinum er leyndist í skúmaskotum, byggir huldumaðurinn predikun sína á sandi. Í fyrsta lagi er enginn fótur fyrir því að hryðjuverkaógnin sé raunveruleg og nálæg. Samkvæmt opinberum bandarískum skýrslum eru 1000 sinnum meiri líkur á því að Íslendingur á rölti í New York eða Washington verði stunginn til bana af eiturlyfjaneytanda en að hann láti lífið í hryðjuverkum. Það eru einnig 1000 sinnum meiri líkur á því að Íslendingur sem ferðast í Evrópu láti lífið í umferðarslysi en í hryðjuverkum. Ferðist Íslendingurinn til Indlands eru 1000 sinnum meiri líkur á að hann láti lífið af völdum snákabits en í hryðjuverkum. Þetta eru auðvitað ekki nákvæmar tölur en nærri lagi. Hins vegar er rétt að Íslendingurinn myndi taka lítilsháttar meiri áhættu ef hann endilega vildi ferðast sér til gamans á átakasvæðum í Sri Lanka, Írak, Tsétsníu, Kashmír eða Palestínu um þessar mundir. En jafnvel þar eru talsvert meiri líkur á að hann mundi láta lífið af magakveisu eða hjartaslagi en í hryðjuverkaárás.

Næstu rök huldumannsins er gömul og slitin tugga um hryðjuverkin 11. september 2001 og klóna þeirra í Madrid og London. Ósannindi verða þó ekki að heilögum sannleik þótt þúsund manns í jakkafötum kyrji þau frá morgni til kvölds. Nú, þegar næstum fimm eru ár eru liðin frá fjöldamorðunum 11. september, vitum við ekki enn hverjir frömdu þessa glæpi. Stjórnvöld í Bandaríkjunum hafa ekki lagt fram neinar sannanir sem myndu standast fyrir dómi fyrir því að aðilar Al Qaeda eða aðilar sem tengjast Talíbönum í Afganistan hafi framið ofangreinda glæpi. Alríkislögreglan, FBI, segist ekki vera í stakk búin til að kæra Osama bin Laden vegna „skorts á haldgóðum sönnunum.“ Samkvæmt fjölda sjónarvotta voru tvíburaturnarnir felldir með sprengiefni sem búið var að setja í byggingar löngu fyrir 11. september 2001. Hverjir fengu aðgang að byggingunum til þess að undirbúa þessar sprengingar? Bandarísk stjórnvöld hafa lagt sig í líma við að torvelda rannsókn þessara fjöldamorða og leyna gögnum sem gætu sannað hlutdeild opinberra aðila í glæpunum. Svipaða sögu er að segja frá atburðunum í Madrid og London og meintum tengslum lögreglunnar við „hryðjuverkamennina“. Getum við treyst stjórnmálamönnum sem byggja stefnu sína á sögusögnum?

Þrátt fyrir þagnarsamsæri fjölmiðla hefur sjálfstæðum fræðimönnum um víða veröld tekist að afhjúpa myrkraverk leyniþjónusta vesturlanda, þ.m.t. náin tengsl þeirra við svonefnda hryðjuverkahópa. Eins og kemur fram í rannsóknum bandarískra, breskra og franskra fræðimanna eru skilin óljós milli starfsemi leyniþjónusta Vesturlanda og Al Qaeda: Enn er ekki ljóst hvort Al Qaeda eru sjálfstæð samtök sem eru í nánum tengslum við leyniþjónustu Vesturlanda eða hvort Al Qaeda er aðeins nafn á samstarfsverkefni CIA, MI5 og ISI (leyniþjónustu Pakistans) sem hefur ráðið múslima í vinnu til að leika hlutverk hryðjuverkamanna. Yfirmenn Alríkislögreglu Bandaríkjanna (FBI) og CIA hafa löngu verndað háttsetta leiðtoga Al Qaeda og greitt leið þeirra en bandaríski herinn hefur þjálfað meðlimi Al Qaeda til að stunda ofbeldisverk. Bandaríska hernum hefur greinilega verið skipað að leita ekki að Osama bin Laden, manni sem forseti Bandaríkjanna, George W. Bush, lýsti sem ómerkilegum „jaðarmanni“ aðeins fimm mánuðum eftir árásirnar 11. september. En trúarkenningin lifir enn góðu lifi um þennan múslímska djöful og um heimssamsæri múslima.

Það eitt að dómsmálaráðherra Íslands virðist ekki hafa minnstu glóru um ofangreindar staðreyndir, ætti að kalla fram kröfu um afsögn hans. Íslendingar geta ekki treyst ráðherra sem treystir á samstarf við aðila sem tengjast Al Qaeda eða eru jafnvel vinnuveitendur þessara samtaka.

En snúum okkur aftur að huldumanninum. Auk þess að velta sér upp úr dómsdagshugleiðingum um hættuna sem kynni að stafa að þjóð vorri í skjóli varnarleysis(2), fer hann mikinn um hættuna sem stafar af hálfu alþjóðlegra glæpahópa, eiturlyfjasmyglara og mansala. Það sem vekur sérstaklega athygli í málflutningi huldumannsins er skortur á upplýsingum um umfang þessarar hættu. Auðvitað eru fáir landsmenn hrifnir af slíkum glæpum, en hver er raunverulega hættan? Hann nefnir engar tölur, engin dæmi, til að sanna að séraðgerða sé þörf.

Síðasta hálmstrá huldumannsins – dæmigerð fyrir íslenska stjórnmálamenn sem skortir hæfileika til sjálfstæðs mats – er að hengja sig í ákvarðanir stjórnvalda í nágrannaríkjum. Stofnun greiningardeildar á vegum lögreglunnar á þannig að endurspegla „þróun hjá lögregluembættum nágrannalandanna og auðveldar þar með íslenskum lögregluyfirvöldum samstarf við slíkar deildir annars staðar.“ Orðið „samstarf“ er alltaf svo göfugt og saklaust en það segir ekkert um innihald samstarfsins né um heilindi samstarfsaðilanna. Starfsemi lögreglu í nágrannaríkjum getur varla verið fyrirmynd fyrir Íslendinga eins og eftirfarandi dæmi sanna. Svíþjóð var fyrsta Norðurlandaríkið þar sem lögreglan aðstoðaði leyniþjónustu Bandaríkjanna við mannrán og fangaflug. Dönsk yfirvöld taka þátt í leynilegu hlerunarsamstarfi ECHELON á vegum bresk-bandaríska öxulsins en neita að aðstoða Evrópusambandið í rannsókn sinni á þessu persónunjósnakerfi (3). Norsk yfirvöld hafa ákveðið að styðja, ásamt yfirvöldum í Ástralíu, Hong Kong og Kanada, uppsetningu nýs hnattræns eftirlits með fjarskiptum einstaklinga á vegum FBI (4). Finnsk yfirvöld leyfðu lendingu fangaflugs CIA í Helsinki en sögðust ekki hafa haft hugmynd um það sem þar fór fram (5). Er hugmyndin um „samstarf“ kannski viðleitni til að tengja Ísland við alþjóðlega njósnastarfsemi sem beinist að ótilgreindum einstaklingum og hópum?

Samantekt

Eins og sýnt er að ofan, er leiðin að lögregluríkinu stráð blekkingum. Vilji menn forðast lögregluríki á Íslandi er ekki nóg að benda á hugsanlega misnotkun lögregluvalds með því að setja henni skorður, heldur þarf að afhjúpa blekkingarnar sem valdhafar beita til að réttlæta slíkar áætlanir. Meðan andstæðingar lögregluríkis neita að horfast í augu við þá staðreynd að leyniþjónustur vesturlanda taka þátt í skipulagi hryðjuverka, mun andóf þeirra ekki duga til að verja lýðræðið og mannréttindi.

* * * * * * * * * * * * *

(1) Ekki er meiningin að bregðast við öllum alþjóðaglæpum. Íslensk yfirvöld hafa neitað að setja lög gegn stríðsglæpum, glæpum gegn mannkyninu og þjóðarmorði, eins og þeim er þó skylt að gera samkvæmt alþjóðasamningum sem Ísland hefur heitið að framfylgja. Stríðsglæpamenn geta því áfram reiknað með heimboði að Bessastöðum og jafnvel fálkaorðu, ef þeir hafa uppfyllt kvóta sinn í manndrápum og eyðileggingu heilla samfélaga, eins og nýlegt dæmi sannar.
(2) Það eru til dæmi um að hryðjuverkamenn hafi tekið yfir varnarlaus eylönd. Eitt dæmi er yfirtaka breskra hryðjuverkamanna á eyjunni Diego Garcia á Indlandshafi árin 1967-1973. Allir íbúar voru fluttir á brott með valdi svo breska heimsveldið gæti stofnað þar herstöð. Bækistöðin var síðan notuð til árása á Írak og virðist einnig notuð sem pyntingastöð (heimild: http://www.sepiamutiny.com/sepia/archives/001958.html – sjá einnig https://fridur.is/nobases/diego). Annað dæmi er árásin á eyríkið Grenada í Karíbahafinu árið 1983. Hryðjuverkin voru fjármögnuð af bandarískum stjórnvöldum (heimild: http://www.democracynow.org/article.pl?sid=04/06/10/1425246). Eyríkið gat ekki varist bandarískum hryðjuverkamönnum.
(3) http://www.mail-archive.com/cypherpunks@algebra.com/msg05219.html,
http://seclists.org/lists/politech/1999/Dec/0046.html,
http://www.enterstageright.com/archive/articles/0200echelon.htm
(4) http://www.privacy.org/pi/activities/tapping/statewatch_tap_297.html
(5) http://colombia.indymedia.org/news/2006/02/38221.php

Í dálkinum „Frá degi til dags“ í Fréttablaðinu 30. júlí veltir blaðamaður fyrir sér fjölda fundarmanna á mótmælafundi vegna árásanna á Líbanon sem var haldinn við sendirráð Bandaríkjanna 28. júlí. Hann undrast að lögreglan hefur slegið á töluna fimm til sexhundruð manns þar sem samkvæmt myndum í frétt NFS hafi í mesta lagi verið eitt til tvöhundruð manns. Um er að ræða myndband sem sjá má á visir.is (það er ekki myndin sem hér fylgir). Myndin er tekin aðeins ofan frá úr nokkurri fjarlægð og afar erfitt að meta fjöldann eftir henni þar sem fundarmenn skyggja hver á annan. Frá slíkum vinkli þjappast hópurinn frekar saman og sýnist minni en hann raunverulega er. Til að áætla fjöldann út frá mynd þarf hún vera tekinn miklu beinna ofan frá. Ekki var gerð nein tilraun af hálfu fundarboðenda til að telja fundarmenn, en það vill svo til að fyrir fáum dögum var undirritaður í um hundrað manna hópi úti við og gat auðveldlega séð að þarna voru að minnsta kosti fjórum sinnum fleiri og því slógum við á töluna „um fjögurhundruð“ sem lágmarkstölu. Má þó vel vera að rétt tala sé fimm til sex hundruð.

Einar Ólafsson

Bent hefur verið á þann möguleika að kalla saman Allsherjarþing Sameinuðu þjóðanna vegna stríðsins í Líbanon þar eð Öryggisráðið er gagnslaust vegna afstöðu Bandaríkjanna. Þá er vísað til ályktunar 377. Það voru Bandaríkin sem stóðu fyrir því að Allsherjarþingið samþykkti þessa ályktun haustið 1950. Þá um sumarið hófst Kóreustríðið. Rússar beittu þá neitunarvaldi í Öryggisráðinu til að vernda Norður-Kóreu. Samkvæmt þessari ályktun skal Allsherjarþingið fjalla um málið tafarlaust ef um er að ræða árás, ófrið eða hættu á ófriði og Öryggisráðið er ófært um að sinna því ábyrgðarhlutverki sínu að tryggja frið og öryggi. Ályktuninn var næst beitt árið 1956 vegna Súez-deilunnar og hefur verið beitt nokkrum sinnum síðan (sjá nánar hér).

Ályktun 377 – hér sem pdf-skjal.

Sjá einnig hér

Hér er kort sem sýnir hvar Ísrael hefur gert árásir á Líbanon 12.-22. júlí.

Ekki verður annað séð af neðangreindri frétt Fréttablaðsins í dag en ályktanir og aðgerðir SHA hafi eitthvað að segja, en samtökin sendu frá sér ályktun 27. júní vegna fyrirhugaðra flotaæfinga Rússa sem nú hafa verið slegnar af.

Rússneski herinn mun ekki halda neinar flotaæfingar nærri Íslandi nú eða síðar á þessu ári, að sögn Victors I. Tatarintsev, sendiherra Rússlands á Íslandi.

Við komumst að því í gegnum fjölmiðla nýverið að íslensk félagasamtök, þar með talin Samtök herstöðvaandstæðinga, hefðu áhyggjur af því að herflotaæfingar yrðu haldnar við Ísland, svo við sendum inn fyrirspurn og fengum opinbert neikvætt svar í morgun frá yfirmanni rússneska sjóhersins, sagði Tatarintsev í samtali við Fréttablaðið.

Hann sagði að þó engin bein fyrirspurn hefði borist rússneska sendiráðinu varðandi málið hefði hann tekið spurninguna til sín.
Þetta voru óbeinar spurningar, en spurningar samt sem áður og því ákváðum við að leita upplýsinga um málið, enda er það réttur hvers einstaklings að spyrja spurninga sem þessara og starf okkar að svara þeim, sérstaklega þegar kemur að málefnum hersins, sagði Tatarintsev.

Samtök herstöðvaandstæðinga gagnrýndu í júní meintar fyrirhugaðar æfingar rússneskra herskipa í grennd við Ísland og óttuðust félagar samtakanna að með í för yrðu kjarnorkuknúin farartæki og skip sem gætu verið búin kjarnavopnum.

Fréttablaðið 29. júlí 2006