Á Akureyri stóðu Samtök hernaðarandstæðinga fyrir kertafleytingu við Minjasafnstjörnina kl. 22.30 fimmtudaginn 9. ágúst í mildu og kyrru veðri. Ávarp flutti Inga Þöll Þórgnýsdóttir, bæjarlögmaður á Akureyri, og í framhaldi af því las Edda Rún Sverrisdóttir, 11 ára, sögu sem alkunn er í Japan, söguna af Sadakó Sasiki. Þátttakendur í aðgerðinni, rúmlega 100, fleyttu að lokum nærri jafn mörgum kertum út í kvöldkyrra tjörnina.

Kæru friðarsinnar

Við erum saman komin til að minnast fórnarlamba kjarnorkuárásanna á japönsku borgirnar Hirosima og Nagasaki, 6. og 9. ágúst árið 1945, fyrir 62 árum.

Kertafleyting til að minnast þeirra hundruða þúsunda saklausra borgara sem létu lífið í þessum grimmilegu árásum er orðin táknræn fyrir friðarbaráttuna.

Friðarsinnar eru ekki eingöngu að minna á hættuna sem stafar af kjarnorkuvopnum, heldur einnig að mótmæla hernaðarbrölti og minnast saklausra borgara sem láta lífið vegna stríðsreksturs hernaðarþjóðanna í heiminum í dag. Margar milljónir manna búa við ófrið og á undanförnum árum hafa verið stríð og átök í um 50 löndum.

Við minnumst þeirra sem hafa látist í Írak og Afganistan, Súdan og Palestínu.

Við hugsum til þeirra sem líða skort og hungur og sem eiga um sárt að binda vegna ógnarástands í stríðshrjáðum löndum.

Við minnumst þeirra kvenna og barna sem hafa liðið þjáningar vegna kynferðislegs ofbeldis sem tengist stríði. Við minnumst Abeer Qassim al-Janabi sem var aðeins 14 ára gömul þegar henni var nauðgað og síðan myrt ásamt fjölskyldu sinni af bandarískum hermönnum í íraska bænum Mahmudiya, í mars sl.

Hugur okkar er líka hjá þeim sem líða fyrir hernaðarbrölt sinnar eigin þjóðar, þegar stór hluti þjóðartekna er nýttur til stríðsreksturs á meðan almennir borgarar líða fyrir lélega heilbrigðisþjónustu eða hafa ekki efni á að mennta börnin sín.

Gerum hvern dag að friðardegi. Verum vakandi og krefjumst svara hver er ástæða þess að 15 manna sérsveit ríkislögreglustjóra tekur þátt í heræfingunni Norður Víkingi, sem fram fer hér á landi dagana 11.-13. ágúst nk.

Þegar orrustuherþotur á óvelkomnum heræfingum rjúfa öræfakyrrðina yfir friðsama landinu okkar og vekja okkur af værum blundi í kyrrlátum firðinum skulum við minna samferðafólk okkar á tilgangsleysið með hernaði og allar þær hörmungar sem stríð leiðir af sér fyrir hinn almenna borgara, konur, menn og saklaus börn.

Börn eru í eðli sínu friðelskandi. Samt sem áður eru leikfangaverslanir yfirfullar af stríðstólum fyrir börn. Á síðustu 10 árum hafa um tvær milljónir barna látið lífið í vopnuðum átökum og fimm milljónir barna hafa særst eða hlotið fötlun. Mörg þeirra hafa orðið fyrir jarðsprengjum sem finnast í meira en 60 löndum. Í minningu þessara barna skulum við ástunda friðaruppeldi og sniðganga stríðsleikföng.

Tökum japönsku stúlkuna Sadakó Sasaki okkur til fyrirmyndar. Sadakó var aðeins tveggja ára gömul þegar kjarnorkusprengju var varpað á Hirosima í ágúst 1945.

Áður en við fleytum kertum á tjörninni og vottum um leið fórnarlömbum sprengjanna virðingu okkar og sameinumst um kröfuna: Aldrei aftur Hirosima! Aldrei aftur Nagasaki!, og endurómum kröfuna um friðsaman og kjarorkuvopnalausan heim, skulum við hlusta á söguna um Sadakó Sasaki í flutningi Eddu Rúnar Sverrisdóttur.

Eftir lesturinn skulum við í þögn kveikja á kertunum og fleyta þeim á tjörninni:

Sasiki fjölskyldan bjó í útjaðri Hirosima þar sem áhrifa sprengjunnar gætti minna en inni í borginni. Þó lifði fjölskyldan ekki öll sprenginguna af, því amma Sadakó dó. Fjölskyldan tók nú til við að búa sér nýtt líf ásamt öðrum sem komust af. Sadakó óx úr grasi samhliða uppbyggingu borgarinnar og var ósköp venjuleg stelpa. Hún var heilbrigð og atorkusöm og mamma hennar sagði að hún hefði verið á hlaupum frá því hún fæddist. Tíu ár voru nú liðin frá því sprengjan féll. Sadakó hafði mikinn áhuga á íþróttum og hún æfði með skólaliðinu undir árlega keppni sem haldin var til minningar um þá sem létust í sprengingunni. Hún var besti hlauparinn í skólaliðinu og hafði sigrað í þessari keppni árinu áður.

Á einni æfingunni leið Sadakó undarlega og hana svimaði. Hún sagði engum frá líðan sinni í nokkrar vikur því hana langaði að vinna hlaupið aftur þetta ár. En dag nokkurn hringsnerist allt fyrir sjónum hennar og hún féll til jarðar. Læknar kváðu upp þann úrskurð að hún væri haldin hvítblæði. Hvítblæði var kallað „kjarnorkuveikin“ því margt fólk sem varð fyrir geislun af völdum sprengjunnar fékk þennan sjúkdóm.

Sadakó var flutt á spítala og þar hófst barátta hennar við sjúkdóminn. Hún sá mörg börn deyja en lífsvilji hennar var mikill og hún ákvað að berjast til þrautar. Þegar Sadakó var á spítalanum kom Chizuko, besta vinkona hennar, í heimsókn. Hún hafði með sér pappír til að brjóta trönur og hún minnti Sadakó á gamla japanska þjóðsögu. Japanir líta á trönuna sem heilagan fugl og sagan segir að trönur geti lifað í þúsund ár og sá sem getur brotið eitt þúsund pappírströnur fái eina ósk uppfyllta. Sadakó hóf nú að brjóta pappírströnur til að heitasta ósk hennar rættist, að verða heilbrigð á ný.

Bróðir hennar og vinir færðu henni pappír og hvöttu hana til dáða. Stofan hennar varð full af trönum sem hún hengdi upp í lengjur og hún kepptist við að reyna að ná því að brjóta 1000 trönur. Hún varð stöðugt veikari en áfram hélt hún og lifði í voninni um að henni mundi batna. Þegar Sadako var að brjóta trönurnar var henni oft hugsað um hörmungar stríðsins og hún fór að óska þess að trönurnar hennar gætu orðið til þess að aldrei yrði aftur stríð.

En Sadakó entist ekki aldur til að ljúka verkinu. Þegar hún hafði lokið við 644 trönur dó hún, þann 25. október 1955, tólf ára gömul. Vinir og skólafélagar Sadakó luku við þær 356 trönur sem upp á vantaði og trönurnar voru allar lagðar í gröfina með henni.

Á hverju ári, á degi friðarins þann 6. ágúst, setja skólabörn frá Hírósíma pappírströnur við minnismerki Sadakó. Trönurnar koma frá börnum í skólum í Japan og á seinni árum einnig frá börnum hvaðanæva úr heiminum.

Tranan er ekki aðeins tákn um kærleika og líf, heldur er hún orðin alþjóðlegt friðartákn.

Ávarp Gunnars Hersveins við kertafleytingu 9. ágúst 2007 í Reykjavík

Enn fellur sprengja til jarðar, hátt af himni: flugvélin hefur þegar sleppt sprengjunni og hún fellur og við stöndum undir henni. Hvaða afl ræður stefnu sprengjunnar? Hvernig getum við stöðvað hana?

Við fylgjumst með sigurvegurum. Skilaboðin eru sungin: The winner takes it all. Sjaldan er skrifað um hvað gæti gerst ef valdinu yrði ekki beitt – hæst heyrast rök og réttlæting fyrir nauðsyn þess að beita ofbeldi nákvæmlega á þessari stundu ár hvert á hverri öld – sama gamla tuggan. Jafnvel í okkar nafni. Hvernig getum við snúið við?

Valdamesta fólkið í heiminum bregst oftast á örlagastundu og margar stofnanir og fyrirtæki falla í sömu gryfju: Nefna má kunnugleg nöfn sem valda ógleði og nefna má ríkisstjórnir þeirra og helstu fjölmiðla. En jafnvel þótt einstaklingarnir beri fulla ábyrgð þá er eitthvað meira á seiði: Tíðarandi, hefðir, venjur siðir, aðferðir … ósýnileg umgjörð, ósýnilegt vald nánast eins og ósýnilegur andi. Í dag er það Bush, á morgun einhver annar. Bindum ekki vonir okkar við einstakar persónur í valdastólum.

Atómsprengjan féll á japönsku borgina Hiroshima og önnur á Nagasaki á þessum degi fyrir 62 árum. Atburðir af mannavöldum líkt og gerðust í Japan 1945 geta því miður gerst aftur því í raun ríkir sama hefð og þá og sömu viðbrögð eru iðkuð. Undirstraumurinn er ennþá hart gegn hörðu og illt er rekið út með illu. Ósiður sem hefur ekki enn liðið undir lok þrátt fyrir allt.

Sprengja fellur og eyðir lífi. Flugmaðurinn, verkfærið, er harla ánægður með skotið. En það er saman hvaða eða hvers konar sprengja, það er sama hvort það eru 200 þúsund sem deyja eða tveir, glíman stendur um aflið og við valdið sem býr yfir innbyggðri fyrirskipun um að sleppa sprengjunni lausri.

Það er einnig sama hvaða trúarbrögð eru nefnd í stríði, Islam eða kristni, þau eru oftast yfirvarp. Hlustum ekki á raddir sem benda á trúarbrögð eða hugmyndafræði og nota orðin frelsi og réttlæti til að hefja stríð, því hverjir græða á stríðum? Stríð eru oftast háð vegna ágreinings um auðlindir jarðar, vegna ofstækis og hagsmuna, til dæmis hagsmuna vopnaframleiðenda. En jafnvel þótt einhverjir vakni og mótmæli þúsundum saman á götum úti og hrópi „Ekki í okkar nafni” hlustar valdið ekki – þó getum við ekki annað er hrópað.

„Not in our name“ er heiti á mótmælum sem hófust í Bandaríkjunum og síðar Bretlandi, hér og víða um lönd gegn stríðsrekstri stjórnamálamanna, vopnaframleiðenda og annarra hagsmunahópa gegn Afganistan og Írak. Sprengjum verður eflaust varpað á fleiri lönd í stríðinu gegn hriðjuverkum: War against Terror. Stríð gegn hryðjuverkum er aðeins enn eitt dulaklæðið til að hylja vanmetakenndina.

Búast mætti við að fyrirferðamestu þjóðirnar og áköfustu leiðtogarnir ættu við ofmat að stríða en þegar grafið er í sögu mannshugans kemur annað í ljós. Metnaðurinn nærist á vanmetakennd. Veikleikinn leynist í styrkleikanum. Hroki er yfirhylming: þegar honum er svipt í burtu afhjúpast húkandi minnimáttarkenndin.

Á Íslandi var einnig safnast saman og hrópað: „Ekki í okkar nafni“ . Fólk sem vildi draga lærdóma af sögunni varaði við stríði í Írak frá fyrsta degi. Aldrei höfðu jafnmargir í jafnmörgum löndum mótmælt stríðsrekstri. Stuðningsmenn stríðsins hafa hins vegar sagt eftir á – eitthvað á þessa leið: „Ég vissi það ekki þá, mig grunaði ekki að svona myndi fara. Miðað við það sem við vissum þá, virtist þetta vera það rétt.“ Fleyg eru orðin: „Það verður að játast að við höfðum ekki réttar upplýsingar um gereyðingarvopnin í Írak. Ég tel ekki ólíklegt að afstaða okkar hefði orðið önnur ef við hefðum vitað hið rétta.“ Samt vissum við það rétta, við sem drógum lærdóma af sögunni.

Kjarnorkusprengjan var sögð vísindaafrek, tækniafrek, hernaðarafrek og pólitískt afrek og þeir sem sendu þær af stað sögðust síðar ekki hafa gert sér grein fyrir hvaða afleiðingar þær gætu haft. Hversu oft og hversu lengi getum við hlustað á þessar afsakanir, þetta vanmat?

Stríð er vanabindandi aðferð líkt og heróín er vanabindandi efni. Menn, ríki, þjóðir hervæðast, kveða upp heróp og senda herskip og herþotur af stað til að sleppa sprengjum …

Hertæknin og allt sem henni fyglir er háþróuð tæknivædd birtingarmynd rótgróins valdakerfis. En gallinn er að hertæknin hefur aðeins eitt ráð: vopnuð vörn og vopnuð sókn, ógn og innrás.

En hvað viljum við í okkar nafni?

Iðka aðra aðferð – því til er önnur tækni sem sjaldan fær fé til þróunarverkefna því hún er neðst í virðingarröðinni. Það er friðartækni. Samt er knýjandi þörf á því að þróa þessa tækni og að ungt fólk nemi friðarlist.
Konur eru helstu fórnarlömbin í stríðum – en þegar svokallað „friðarferli“ hefst í löndum þeirra er þeim ýtt til hliðar og þær fá ekki að taka þátt í ákvörðunum um uppbyggingu. Þær vilja nota reynsluna úr stríðunum til að vinna bug á afleiðingum ófriðarins – en ekki til að hefna sín eins og innbyggt er í hertæknina. Ef konum yrði hleypt að myndu þær í samráði við karla geta rofið vítahring stríðsins. Friður er mennska sem flestallir óbreyttir borgarar vilja rækta með sér.
Ég óska þess að í okkar nafni leysi friðartæknin hertæknina af hólmi og verði svo þróuð að umfangsmikil friðaráætlun geti hafist á örskotsstundu. Hvarvetna um heiminn verða þá óvopnaðar friðarbækistöðvar og umhverfis jörðina myndu sveima athugul augu friðartungla – og engu verður til sparað.

Svo háþróuð verður friðvæðing heimsins í okkar nafni að þegar friðarkallið kemur bregðast leiðtogar framtíðarinnar umhugsunarlaust við og sameinast í friðarbandalagi gegn ofríkinu. Svo öflugt verður þetta friðarkerfi að allar efasemdaraddir kafna. Friðartæknin verður efst í virðingarröðinni.

Friðarlist, friðartækni, friðarbandalag, friðarfræði, friðaróp … Friður verður vanabindandi aðferð. Menn, ríki og þjóðir friðvæðast.

Það verður í okkar nafni. Friður í okkar nafni.

Kertafleyting verður við Tjörnina í Reykjavík og við Minjasafnstjörnina á Akureyri fimmtudaginn 9.ágúst næstkomandi kl. 22:30.

Athöfnin er í minningu fórnarlamba kjarnorkuárásanna á japönsku borgirnar Hírósíma og Nagasakí og lögð er áhersla á kröfuna um friðsaman og kjarnorkuvopnalausan heim.

Nú eru liðin sextíu og tvö ár frá kjarnorkuárásunum á Hírósíma og Nagasakí en þær voru 6. og 9.ágúst 1945. Þetta er í tuttugasta og þriðja skiptið sem kertum er fleytt á Tjörninni í Reykjavík af þessu tilefni.

Í Reykjavík verður safnast við Suðvesturbakka Tjarnarinnar (við Skothúsveg) klukkan 22:30 en þar mun Gunnar Hersveinn heimspekingur flytja stutt ávarp áður en kertunum verður fleytt. Fundarstjóri verður Heiða Eiríksdóttir tónlistarmaður.

Á Akureyri verður safnast saman við Minjasafnstjörnina kl 22:30. Ávarp flytur Inga Þöll Þórgnýsdóttir, bæjarlögmaður.

Að venju verða flotkerti og friðarmerki seld á staðnum.

Samstarfshópur friðarhreyfinga skipuleggur kertafleytinguna í Reykjavík. Að honum standa:

Félag leikskólakennara.
Friðar og mannréttindahópur BSRB
Friðar og mannréttindanefnd Æskulýðssambands þjóðkirkjunnar
Menningar og friðarsamtök íslenskra kvenna
Samtök hernaðarandstæðinga
SGI á Íslandi (Friðarhópur búddista)

Friðarsinnar fleyta kertum á Reykjavíkurtjörn kl. 22:30 til að minnast kjarnorkuárásanna á Hiroshima og Nagasaki.

eftir Rúnar Sveinbjörnsson

Samkvæmt mínum upplýsingum eru 13 Íslendingar nú að störfum hjá Nató í Afganistan. Landinn er að sjálfsögðu undir vopnum eins og komið hefur fram. En skyldu menn hafa hugsað út í afleiðingar þátttöku í stríði? Getur verið að Íslendingar hugsi sem svo, að við séum svo smá og svo notaleg og góð að það taki því ekki að hugsa illa til okkar? Ekki einu sinni af hálfu Afgana; fólks sem lítur á Nató sem innrásarher í land sitt.

Hvað skyldi það nú annars þýða í alþjóðlegu samhengi að senda 13 hermenn inn í Afganistan? Bandaríkjamenn eru eitt þúsund sinnum fjölmennari en við. Ef við yfirfærðum okkar framlag í mannafla– drengina okkar 13 – yfir á bandarískar stærðargráður næmi herafli Íslands í Afganstan hvorki meira né minna en 13.000 soldátum!

Stríðið í Afganistan er eitt viðbjóðslegasta stríð sem um getur og er af nógu að taka. Inn í þetta stríð erum við óumdeilanlega komin; stríð sem hvorki getur sigrast né tapast. Nýjustu fréttir herma að Talibanar, sem studdir voru hér á árum áður af bandamönnum ,,okkar”, séu um þessar mundir að murka lífið úr einum og einum gísl – þeir munu vera frá Kóreu að því er ég best veit. Og ástæðan? Nató-leppstjórnin í Afganistan getur ekki hugsað sér að sleppa nokkrum skæruliðum Talibana úr fangelsi í skiptum fyrir gíslana. Heldur skulu saklausir gíslar drepnir en að nokkrum föngum sé sleppt! Hervaldið má ekki sýna veikleika!

Nú kemur spurningin: Hvað ef þetta væru Íslendingar? Hver yrði afstaða ríkisstjórnar Samfylkingar og Íhaldsins? Myndi hún láta drepa Íslendingana? Myndum við hverfa á brott frá Afagnistan með landana okkar 13 ef það yrði til þess að frelsa gísla í haldi Talibana?

Þetta er raunveruleg spurning. Hvert yrði svarið? Þarf ekki ríki sem vill komast í Öryggisráð Sameinuðu þjóðanna að geta svarað einfaldri spurningu eins og þessari?
Væri ekki við hæfi að flokkur utanríkisráherrans, Samfylkingin, byrjaði á því að svara þessari spurningu? Hvers vegna spyr enginn fjölmiðill? Hvað finnst íslenskum utanríkisráðherra um nýjustu gíslatöku og kröfu um að Kóreumenn dragi sig frá Afganistan? Taka íslensk stjórnvöld afstöðu með Bush og Suður-Kóreustjórn eða með gíslunum?

Hvar eru annars gömlu samherjarnir mínir sem kusu að fara í Samfylkinguna; þeir sem gengu með mér frá Keflavík, stóðu fyrir framan bandaríska sendiráðið og börðust fyrir friði? Hvaða fána halda þeir nú á lofti? Fána baráttu fyrir réttlæti – ekki trúi ég öðru en þeir vilji hafa þann fána í hönd. En er sá fáni nú uppi í okkar nafni í Írak og í Afganistan? Getur verið að nokkur maður trúi því að sá fáni hafi verið dreginn að húni þar sem innrásarherir Nató hafa farið um? Því trúir enginn maður – allra síst held ég að gamlir baráttufélagar mínir sem gengu til liðs við Samfylkinguna séu á þessari skoðun – alla vega ekki innst inni. Ég ætla að leyfa mér að hvetja allt baráttufólk hvar í flokki sem það stendur að taka höndum saman og andæfa glórulausri árásarstefnu Bnadaríkjanna og hernaðarbandalagsins Nató, sem Bush virðist hafa í bandi og leiða að eigin vild.

Krafa okkar á að vera afdráttarlaus: Ísland úr Nató strax!

Rúnar Sveinbjörnsson

P.s. Ef Gömlu félagar mínir hafa gefist upp er það minnsta sem þeir geta gert, að gefa gömlu Keflavíkurskóna sína til Afganistan, þeir þurfa ekki að vera par, stakir duga, þökk sé Nató.
RS

Eftirfarandi grein birtist á vefriti Ögmundar Jónassonar, ogmundur.is, 30. júlí

Fram hefur komið í fréttum að ríkisstjórnin hafi samþykkt að orustuþotur Nató muni koma hingað til lands til æfinga og eftirlits ársfjórðungslega. Íslendingar muni bera allan kostnað af herliðinu auk kostnaðar af ratsjárstöðvunum fjórum. Þær upphæðir sem hér er um að tefla eru gríðarháar eða á annan milljarð króna, talsvert meira en allur rekstrarkostanður menntastofnunar á borð við Háskólann á Akureyri! Haft er eftir Ingibjörgu Sólrúnu Gísladóttur, utanríkisráðherra, að kostnaður við þessa áætlun hafi ekki verið tekinn saman en hann sé lægri en hann hefði getað orðið (Fréttablaðið 29.júlí)!
Það er nefnilega það!!

En hefði ekki þótt eðlilegt að ræða það við Alþingi ef setja hefði átt á laggirnar stóra háskólastofnun á kostnað skattborgarans? Hví þá ekki tilkostnað við NATÓ?

Áður hefur utanríkisráðherra sagt að kostnaðurinn muni birtast á hausti komanda í fjárlögum fyrir næsta ár. Af því tilefni sagði ritstjóri Fréttablaðsins, Þorsteinn Pálsson í leiðara 27.júlí, að þetta veki “þá spurningu hvort fjárlögin eru réttur vettvangur til þess að birta í fyrsta sinn þá stefnu sem Ísland ætlar að framfylgja varðandi einstök verkefni og umsvif í varnarviðbúnaði. Þarf ekki stefnumótun þar um að liggja fyrir með rökstuddu mati á nauðsynlegri starfsemi? Er ekki eðlilegt að sjálfstæð umræða fari fram um þá stefnumótun?… Meðan varnarmálin voru alfarið á herðum Bandaríkjamanna lutu efnislegar umræður um þau fyrst og fremst að milliríkjasamningum þar að lútandi. Kostnaðurinn var ekki áhyggjuefni. Nú eru þessi mál í okkar höndum. Það kallar á opna opinbera umræðu um einstök viðfangsefni, stefnumótandi ákvarðanir og kostnaðarmat.”

Undir þetta skal tekið. Einnig vangaveltur ritstjórans almennt um framtíðarskipan ratsjáreftirlits við Ísland og þá ekki síður um stefnu okkar í öryggis- og hernaðarmálum almennt. Þannig er eðlilegt að spyrja hvar skilin eigi að vera á milli borgaralegrar öryggisgæslu og hernaðarumsvifa? Þessi umræða hefur aldrei farið fram á Alþingi þannig að stefna hafi þar verið mótuð í ljósi nýrra aðstæðna eftir brottför Bandaríkjahers. Hins vegar eru okkur að birtast ákvarðanir rétt eins og að fyrir liggi skýr stefna hvað þetta snertir. Allt tal forsvarsmanna Samfylkingarinnar um samráð og vandaða og breiða umræðu um varnarþörf Íslands og fyrirkomulag til frambúðar eru orðin tóm. Samfylkingin er þannig beint framhald Framsóknar en ekki verður sagt að risið á henni í utanríkismálum hafi verið hátt.

Augljóst er að þegar Alþingi kemur saman í haust mun fara fram rækileg umræða um varnir og öryggi Íslands, skuldbindingar okkar og markalínur á milli borgaralegra og hernaðarlegra þátta. Ekki verður betur séð en að með samningum sínum við NATÓ, skilgreiningu á hernaðarsvæði á Keflavíkurflogvelli og fjármögnun okkar á komu orustuflugvéla NATÓ sé verið að fella þá múra sem hafa verið á milli borgaralegrar starfsemi annars vegar og hernaðarlegrar hins vegar, án þess að nokkurn tíma hafi verið tekin ákvörðun um að hervæða Ísland.

Eftir Jan Öberg framkvæmdastjóra Transnational Foundation for Peace and Future Reasearch, Lundi

31. júlí 2007

1. Það rignir yfir okkur skýrslum um það hörmulega ástand sem íraska þjóðin býr við – í Írak og í vaxandi mæli utan Íraks. Viðskiptabann okkar kostaði um milljón Íraka lífið, stríðið meira en hálfa milljón. Landið er eyðilagt, tvær kynslóðir hafa ekki fengið tækifæri til heilbrigðis, menntunar og annarrar þróunar.

Hvar er það GÓÐA sem átti að leiða af þeim kostnaði sem Danmörk og fleiri hafa lagt í þetta og dagblaðið Politiken spyr lesendur sína um í dag?

2. Hvernig er hægt að draga sig til baka ÁN ÞESS AÐ leiða hugann að því hvort við eigum að hjálpa Írak að koma undir sig fótunum á ný? Hvar er afsökun Danmerkur? Hvað leggjum við fram til enduruppbyggingar, sátta, friðar, til að koma aftur á eðlilegu ástandi? Skaðabætur vegna viðskiptabannsins og stríðsins?

Þetta er forkastanlegt siðferðilega og skammarlegt út frá sjónarhóli skynseminnar – einsog ég sagði í bók minni frá 2004, „Fyrirsjáanlegar hrakfarir. Um ófriðinn við Írak og Danmörku sem hernámsveldi“.

Það er gott að Danmörk skuli draga sig út úr Írak, en varla var hægt að gera það af meira hugsunar- og tillitsleysi!

Meira hér:
http://www.transnational.org/Area_Index_MiddleEast.htm