Blysför gegn stríði var farin í sjöunda sinn í röð á Akureyri á Þorláksmessu kl. 20.00. Í þetta sinn stóðu Samtök hernaðarandstæðinga ein að henni. Veður var gott, lítil gola og lítið frost. Það er góður siður að bæta andstöðu við stríðsrekstur og yfirgang á líðandi stund við hinn almenna friðarboðskap jólanna. Kjörorð okkar voru þau sömu og undanfarin ár: Frið í Írak! Burt með árásar- og hernámsöflin! Enga aðild Íslands að stríði og hernámi!
Gengið var frá Samkomuhúsinu í Hafnarstræti og út á Ráðhústorg. Ekki fór fram nákvæm talning en áætlað var að göngumenn væru ekki færri en 250. Hannes Örn Blandon prófastur í Eyjafirði hélt í göngulok ávarp það sem hér fylgir. Félagar úr kór Akureyrarkirkju sungu og einnig voru kjörorð göngunnar sungin undir jólalagi.
Ávarp séra Hannesar Arnar Blandon:
Kæru félagar, komilitones, bræður og systur. Ég vil byrja á því að þakka þennan heiður að fá að ávarpa þessa samkomu, sem gekk hér til friðar í kvöld. Þegar vélarnar flugu á turnana forðum og við horfðum með skelfingu var fyrsta hugsun er fló í höfuð mér þessi: Hvað höfum við kallað yfir okkur? Já, hvað veldur því að uppi sé fólk sem leggur slíkt hatur á okkur vestræna menn? Sjálfsagt verða svörin mörg og sannlega er ekki friðvænlegt í heimi hér. Tuttugasta öldin var einhver sú ægilegasta í gjörvallri sögu mannkyns. Verður 21.öldin verri eða munum við ná tökum á ástandinu og búa í friði við alla menn? Minn ágæti prófessor í Gamlatestamentisfræðum, dr. Þórir Kr. Þórðarson, blessuð sé minning hans, útskýrði hebreska friðarhugtakið á svofelldan hátt: Schalom, sem er salem á arabísku, merkir jafnvægi. Jafnvægi milli Guðs og manna, jafnvægi milli manns og náttúru, jafnvægi í millum manna. Þá gæti það þýtt ógnarjafnvægi t.d. nær tvö stórveldi standa andspænis hvort öðru og ota fram þúsund kjarnaoddum svo ekkert má úrskeiðis fara en maður nánast greinir neistaflugið. Maðurinn, mannskepnan, hefur stórlega raskað jafnvægi á mörgum sviðum í heimi hér.
Við gengum til friðar í kvöld ugglaust mörg með döprum hjörtum og vonleysi í huga. Það verður auðvitað enginn friður í heiminum svo lengi, sem við smíðum spjót í stað sniðla og sverð í stað plógjárna svo við umorðum aðeins spámanninn Jesaja annan kaflann. Sjálfur hét ég mér því að ganga hér í kvöld biðjandi fyrir þeim sem útdeila hatri og hernaði í heimi. Hét mér því að hrópa ekki ókvæðisorð að þeim sem smíða napalmsprengjur, klasasprengjur eða kjarnavopn, vitandi það, að það eru ekki sannir kristnir menn, sannir múslimar, sannir súfistar, sannir taoistar, sannir Zen-búddistar, sannar manneskjur er það gera. Ég hét mér því að ganga hér í kvöld í anda Gandhis, Martin Luther Kings, Dalai Lama, Idras Shah, Mandela, Krists og Thich Nhat Hanhs, ein vesæl prestsskepna úr Eyjafirði fram.
Thich Nhat Hanh er Vietnami og Zen-Búddisti og afar kærleiksrík manneskja sem flúði land á sínum tíma sakir þess að hann barðist fyrir friði í landi sínu, og þegar ég segi barðist, þá var það ekki með vopnum heldur með orðum, orðum vonar, kærleika og friðar. Hann lifði það er napalmi og agnent orange bombum rigndi yfir land hans. Hann mun búa í Frakklandi og vonandi fæ ég einhvern tíma tækifæri til þess að hitta hann. Þrátt fyrir allar hörmungar sem hann lifði og reyndi vogar hann sér að útbreiða von og bjartsýni meðal manna. Hann bendir á það m.a. í bók sinni „Að vera friður“, Being peace, að sumar manneskjur búi við þannin aðstæður sem börn að þær geti ekki að því gert að verða dýrslegar skepnur á unglingsárum. Aðstæður sem við getum breytt. Í ljóði sem hann kallar: „Viltu vera svo vænn að kalla mig réttu nafni“, og ekki veit ég til að hafi verið þýtt á íslensku, segir hann, og ég snara lauslega hér:
Segðu ekki að ég fari á morgun.
Ég kem meira að segja í dag.
Sjá, ég mæti á sekúndu hverri,
til þess að vera brum á vorgrein,
til þess að vera lítill fugl með veikbyggða vængi
sem lærir að syngja í hreiðinu sínu nýja.
Ég er lirfan í hjarta blómsins,
gimsteinn, falinn í bergi.
Já ég kem til þess að hlæja og gráta,
til þess að óttast og vona.
Fæðing og dauði alls er lifir
býr í hjarta mér.
Ég er dægurflugan er flýgur á vatnsborðinu,
ég er fuglinn sem snæðir hana
á fögrum vordegi.
Ég er froskurinn sem syndi glaður
í tæru vatni,
ég er snákurinn er skríður
hljóðlega að honum
Ég er barnið í Uganda
og fætur mínir eru grannir sem bambus.
Ég er vopnasalinn sem selur vígvélar
handa börnum.
Ég er tólf ára stúlka
flóttamaður í bát
sem hendir sér í hafið
þegar sjóræninginn
hefur lokið sér af.
Ég er sjóræninginn
sem aldrei hefur lært að skilja
og elska.
Ég sit í forsætisnefndinni
með allt vald í mínum höndum
Ég er maðurinn
sem þarf að greiða þjóð minni blóðskuldina
og deyja hægt í fangabúðum.
Gleði mín er sem blær vorsins
er vekur blóm um allan heim.
Kvöl mín er táraflóð
sem fyllir höfin fjögur.
Vertu svo vænn að kalla mig réttu nafni
svo ég megi vakna
og opna dyr hjartans,
dyr samkenndar.
Kæru bræður og systur. Sýnum samkennd. Verum samkennd með þeim er þjást. Já verum samkennd öllu lífi. Við erum hluti af heildinni miklu. Við berum ábyrgð. Verum samkennd og berum klæði á vopn. Ræktum tré, ræktum blóm, ræktum líf. Ræktum jafnvægi og frið.
Góðar stundir og glæsta framtíð.