Eftirfarandi grein Guðmundar R. Jóhannssonar birtist á vefritinu ogmundur.is 19. ágúst 2007
Rússarnir eru komnir aftur. Með sælubrosi hallaði ég mér aftur í hægindastólnum, sem fljótlega þarf að endurnýja til að halda við hagvextinum. Loksins, loksins voru þeir komnir, ég sem hélt að gamla Grýla væri dauð, gafst hún upp á sprengjunum. En, nei enn leyndist líf.
Og hvað þetta var á góðum tíma. Einmitt þegar Norðurvíkingar voru að æfa sig. Ætla líklega í fæting við Suðurvíkinga. Utanríkisráðherra var mög ábúðarmikil í fjölmiðlum. Nú kom í ljós hvílík þörf okkur var á traustum vörnum. Og forsætisráðherra, sem af einhverjum ástæðum hafði tekið á móti víkingunum þótt ég hefði haldið að það væri ekki í hans verkahring, brosti hringinn. Þetta sögðum við altaf, ógnin er innan seilingar. Æðibunugangurinn sem varð þegar Kaninn flaug á burt frá okkur átti rétt á sér. Reyndar skilst mér að Kaninn ætli að vernda okkur fjórum sinnum á ári, en þess á milli gætu Norðmenn gert eitthvað, Kanadamenn væru eflaust til í slaginn, Þjóðverjar eru altaf góðir í stríði og fleiri og fleiri. Nató sjálfur „i sin helhet“ var svo tilbúinn að passa okkur svo Geirarnir okkar gætu sofnað í fullu öryggi með nýjasta vélbyssuleikfangið í fanginu og Sollurnar með stóru hermannadúkkuna við hlið sér, nákvæmlega uppábúna eins og alvöru gæjar í Írak, sem sumir voru svo leiðir yfir að þyrftu að vera þar.
Sem sagt, allt eins og áður var og við getum lifað áfram í fullkomnu öryggi. Reyndar var Steingrímur eitthvað að tuða um það að væri fínt að efnahagur Rússa væri orðinn svo góður að þeir ættu fyrir eldsneyti á gömlu rellurnar sínar. En hann er nú líka alltaf fúll á móti. Samt, ég sem sannur kapitalisti sem horfi með evrumerki í augunum á útrásina og á fínu gaurana sem eiga vel fyrir salti í grautinn og gætu líka stráð salti á síðasta þorskinn á pönnunni, ég verð að gleðjast, kannski er að renna upp ný tíð í Rússíá, það verði hætt að stinga mönnum sem þjéna sæmilega í steininn, heldur fái þeir að njóta hæfileika sinna í óheftu frelsi. Að þeir eigi fyrir olíu hlýtur að þýða meiri möguleika til að selja þeim eitthvað, t.d. gömlu kjarnasprengjurnar sem eru að úreldast í vopnabúrum verndara okkar, ásamt öðrum smábombum og einni og einni byssu sem ekki hefur komist í hendur skólabarna vestur þar.
Um daginn voru þeir að ná einhverjum gíslum út úr Líbýu. Fengu ráðamenn þar í staðinn gommu af aurum. Aurum til að bæta heilbrigðisþjónustu, menntun og almenn lífskjör. Eða hvað? Það þjónar víst ekki hagvextinum. Stærsti hluti var skilyrtur til vopnakaupa, kannski til að hægt væri að ná fleiri gíslum og fá svo meiri peninga? Afgangurinn gat farið í að kaupa nauðsynjar í vestrinu, vonandi á viðunandi verði með lækkuðum virðisaukaskatti. Nauðsynjavörur eins og morgunkorn, gallabuxur af góðum ættum, hnetusmjör eða annað sem engin menningarþjóð getur án verið.
Altaf er slæmt að missa nöldrið sitt og fótunum var næstum kippt undan vestræna heiminum þegar í ljós kom að rússneski björninn var aðeins pappatígrísdýr, ekki ólíkt og pappalöggurnar hennar Sólveigar dóms. um árið. En sem betur fór sá heimurinn ljósið, það voru hryðjuverkamenn allsstaðar. Jón og Gunna í næsta húsi hér í Grafarvoginum gátu verið stórhættuleg. Dytti þeim í hug að skreppa til útlandsins skyldu þau í gegnum vopnaleit, öryggisgæslu og jafnvel koma nakin fram. Leit sem gat tekið lengri tíma en flugferðin sjálf. Dytti þeim í hug að taka með hálfslítra kók, var ekki sökum að spyrja, guðadrykkurinn sjálfur í því magni var stórhættulegur.
Ég veit um konu sem fullyrðir að Osama bin Laden búi í kjallara Hvíta hússins og njóti þar fyllstu verndar. Og því ekki, ef þær fregnir bærust út að hann væri allur eða hefði jafnvel aldrei verið til yrði þaði meiri háttar áfall. Sjálf meginstoð hryðjuverkaógnarinnar. Það má ekki gerast, nema að Putin komi í staðinn.
Hvað um heimsmynd okkar, alþjóðavæðinguna, frjálsu og óháðu viðskiptin, ferða „frelsið“, skilning milli kynþátta og trúfélaga. Hvað með allt þetta? Ég þekki mann sem spilar brids á netinu, oft Súdanbúa sem kannski var að berja á löndum sínum í Darfur, Íraka sem kannski skaut nokkra Bandaríkjamenn í morgun og ef vantar fjórða mann var hægt að ná í Kana sem kannski var að drepa nágranna sinn af því að hann steig óvart inná lóðina hans. Eða var Súdaninn að koma heim af akrinum með konu sinni, var Írakinn áðan að reyna að svæfa börnin sín tvö sem voru andvaka vegna hvins byssukúlnanna. Var Kaninn truflaður við að laga pallbílinn með nágranna sínum? Í hvaða heimi viljum við lifa? Hvenær kemur að því að fólk hefur fengið nóg? Hvenær hætta Geirarnir og Sollurnar og við hin að leggja eyrun við áróðri vopnasalanna?
Sex ára eða svo man ég að hafa setið í fangi fóstru minnar eftir að hafa heyrt í fréttum um bardaga og dráp úti í hinum stóra heimi. Ég hágrét og spurði í bjargarleysi barnsins: Hvernær hætta þeir að drepa?
Rúmum sextíu árum síðar get ég ennþá grátið.
Guðmundur R. Jóhannsson
