Erindi flutt á fundi herstöðvaandstæðinga á Ísafirði, sem haldinn var til að fagna brottför bandaríska hersins frá Íslandi.
Auðvitað er ástæða til að fagna brottför hersins eftir sex áratuga veru hér á landi. En þó er okkur efst í huga hvað það er lítil reisn yfir þessari brottför af hálfu íslenskra ráðamanna. Við hefðum viljað sjá, og það fyrir löngu, íslenska þjóð kasta frá sér kotungshættinum og segja upp varnarsamningnum með stolti og lýsa yfir ævarandi her- og hlutleysi þjóðarinnar, sem þá gæti tekið að sér að verða leiðtogi í friðarmálum heimsins. Þá hefði verið gaman að lifa, í stað þess að sjá enn og aftur undirlægjuháttinn sem fær mann til að skammast sín. Enn og aftur skríðum við fyrir Bandaríkjamönnum og samþykkjum áframhaldandi heræfingar hér á landi og þrífum upp óhroðann eftir þá. Enn og aftur vælum við utan í þeim þegar þeir sjá ekki lengur hag sinn í lengri hersetu hér á landi. Enn og aftur flöðrum við upp um þá eins og lúbarðir rakkar og skiljum ekki hvers vegna þeir vilja ekki gæta okkar lengur fyrir vondu körlunum. Eins og við höfum nú stutt þá dyggilega í allri þeirra yfirgangsstefnu og fyrirlitningu á öðrum þjóðum.
Erindinu lauk með lestri á ljóði Jakobínu Sigurðardóttur, Svikarinn. Ljóðið á jafnvel betur við í dag en þegar það var samið.
-
Aumingja íslenzki hundur,
sem áttir að reka úr túninu
illan, óboðinn gest,
hvað hefur orðið af þér?
Ertu hættur að gelta?
Illa ferst þér um flest.
Hættur að gjamma, greyið –
og hvað er nú þetta!
Flaðrar þú upp um óþokkann,
afmánin þín?
Svei þér! Og svei þér aftur!
Sízt skal þér verða
þægileg þóknun mín.
Þú áttir þó eittsinn að heita
íslenzkur hundur.
Íslenzk er á þér rófan,
íslenzkt þitt gula trýn.
Ekki vissi ég annað!
Og íslenzk var móðir þín.
En hún hefði glefsað, greyið,
ef geltið hefði ekki dugað,
þó hún væri tík og hreinlega aldrei
til hundsmennta sett.
Um hitt fer ég heldur að efast
að hún hafi feðrað þig rétt.
Að flaðra upp um fjanda þann
og flangsa, dillandi rófunni.
Nei, það hefði hún aldrei um eilífð gert,
það er örugg sannfæring mín.
Því segi ég: Svei þér aftur!
Svei þér – og skammastu þín.