eftir Þórarinn Hjartarson

Ég er orðinn nokkurn veginn sannfærður um að voðaverkin í New York 11. september voru innherjaverk úr bandarísku stjórnkerfi og leyniþjónustu. Þessi skoðun er útbreidd , einkum í Bandaríkjunum. Af hverju ræðum við hana þá ekki?

Hin opinbera skýring á 11. september stenst ekki. Fjölmörg atriði skera í augu.

Til dæmis það að allir turnarnir þrír skyldu hrynja nánast á hraða fallandi steins. Á kvikmyndum virðast þeir breytast í duft og hrynja án mótstöðu niður í gegnum sjálfa sig (einnig „turn númer sjö“ sem ekki varð fyrir neinni flugvél). Það er verkfræðingum ráðgáta hvernig brennandi flugvélabensín gat farið svona með stálgrind þessara bygginga.

Til dæmis það að enginn maður skuli enn hafa verið dæmdur fyrir illvirkin.

Til dæmis það furðulega flugafrek ungra og óreyndra Araba sem aldrei höfðu flogið farþegaflugvélum áður, en hittu samt með mikilli nákvæmni tilætlaðar byggingar, eða það að þeim tókst fyrst öllum að hverfa úr radarsambandi áður en nokkur flugmaður náði að senda út neyðarkall.

Ekki er saknað neinna farþega úr þeirri farþegavél sem á að hafa flogið á Pentagon-bygginguna.

Æðsti maður pakistönsku leyniþjónustunnar ISI, Mahmoud Ahmad, var í Washington dagana kringum 11. september og átti fundi með kollegum sínum hjá CIA og Pentagon. Mánuði síðar vitnaði indversk leyniþjónusta um peningasendingu fyrir tilstilli hins sama Mahmoud Ahmad inn á bankareikning flugræningjans Mohammed Atta í Flórída stuttu fyrir 11. september.

Atburðirnir á Manhattan 11. september komu eins og pantaðir. Þeir urðu startskot fyrir nýja og harðari heimsvaldastefnu Bandaríkjanna undir forystu nýhægrimanna. Jafnvel sjálfan 11. september var ekki aðeins lýst yfir stríði gegn Al-Qaeda og Talibanastjórninni í Afganistan heldur mæltist Rumsfeld til þess við herforingja sína að þeir undirbyggju hernaðaraðgerðir gegn Írak.

Bandaríkin eða önnur árasarríki hafa aldrei lagt fram snefil af sönnun fyrir því að Afganistan, eða Írak – hvað þá Íran – tengist neitt árásunum á þessa ágætu turna en hóta samt löndunum innrásum hverju á fætur öðru, og framkvæma þær síðan.

Við hljótum að spyrja: Hver hagnast á svona atburði? Múslímaríki? Pólitískir íslamistar? Eða þeir sem hyggja á innrásir í múslímaríki? Markmið pólitískra hryðjuverka á væntanlega að vera að vekja athygli á pólitískum málstað. En hryðjuverkin 11. september eða t.d. í neðanjarðarlestum Lundúna hanga eins og í lausu lofti. Skilaboðalaus. Það eru því fréttaskýrendur eða stjórnvöld sem túlka málstaðinn á bak við. Skjótt eftir 11. september lagði Bush fram hina einföldu skýringu: They hate our freedoms! „Með hverri kynslóð hefur heimurinn skapað óvini mannlegs frelsis. Þeir hafa ráðist á Bandaríkin af þvi við erum heimili og vörn frelsisins… Söguleg ábyrgð okkar er ljós: að svara þessum árásum og losa heiminn við mikið böl.“ (www.whitehouse.gov/news/releases/2001/09/20010914-2.html)

Við vitum nú að þær „sannanir“ um gjöreyðingarvopn sem Powell og Blair og co lögðu fram fyrir Öryggisráð SÞ og víðar vikurnar fyrir innrásina í Írak voru pantaður uppspuni frá leyniþjónustum þeirra.

Stríðsföngum sem eiga að tengjast Al-Qaeda er safnað í fangabúðirnar í Guantanamo á Kúbu. Þar hafa löngum setið 400-500 manns. Af þeim hafa um 10 verið ákærðir og enginn fundinn sekur um neitt. Af hverju? Kannski af því þeir hafa ekki framið nein hryðjuverk. Af hverju voru þeir fangelsaðir? Til að fylla út í mynd?

Er öll myndin af „hryðjuverkaógn“ einn lygavefur, spunninn upp frá rótum?

Með „hryðjuverkaógn“ sem réttlætingu geysast bandarískir heimsvaldasinnar ásamt bandamönnum fram, heyja „fyrirbyggjandi stríð“ með milljónum fórnarlamba, byggja herstöðvar og flytja aðrar í samræmi við nýjar strategískar línur (og olíuflutninga). Þeir snúa öllum staðreyndum á haus og lýsa fórnarlömbum árása sinna sem ógnun við Vesturlönd. Og hryðjuverkin sem eiga að vera réttlæting þessa „stríðs“ eru dularfull svo ekki sé meira sagt.

Heima fyrir setja þeir á sérstök hryðjuverkalög („Patriot act“) með víðtækri skerðingu mannréttinda. Þeir hervæða eigið efnahagslíf með stórkostlega auknum útgjöldum til hermála svo nú standa Bandaríkin fyrir a.m.k. helming herútgjalda á heimsvísu. Leyniþjónusta og hermálayfirvöld taka æ meir stjórnina í utanríkismálum í náinni samvinnu við Wall Street.

Bandaríkjastjórn er að ýmsu leyti hættulegri þjóðum heims en fyrri útþenslumenn eins og t.d. Hitler. Hún hefur miklu breiðara fylgi bandamannaríkja og hún hefur allt aðra áróðursstöðu en Hitler. Eins og hjá Hitler er bandarískum hernaðaráróðri mjög miðstýrt, stóru fréttastofurnar voru innbyggður hluti herfylkjanna í innrásunum í Afganistan og Írak. Allt sem snertir „stríðið gegn hryðjuverkum“ sækja þær beint til CIA og hermálayfirvalda. Hitt er verra: Sama lygasagan endurómar á flestum voldugustu fréttastofum heims, a.m.k. um hinn vestræna heim, þar með töldum öllum helstu fjölmiðlum á Íslandi. Það sem við heyrum er hin miðstýrða vestræna lygasaga.

Við sjáum æ betur að það stríð, sem farið var út í sem svar við 11. september, snýst ekki um það að stöðva yfirgangsmenn, koma á lýðræði, lögum og reglu né neitt í þá veru. Þetta er gamaldags ránsleiðangur og landvinningastríð. Íslenskir fjölmiðar viðurkenna að bandarískir ráðamenn hneigist vissulega til „hernaðarlegra lausna“ en gefa oft í skyn að þeir hrekist út í alls konar ófærur gegnum klúður og klaufagang. Það er rangt. Þeir hneigjast til kapítalískrar gróðasóknar og heimsvaldastefnu og þeir reka hana meðvitað, ekki fyrir mistök. Og þeir reka hernað sinn líka á vegum heimsvaldasinna allra landa. Heimsvaldakerfið er ein heild þrátt fyrir innri andstæður þess.

Púslubitarnir birtast okkur til gagnrýninnar skoðunar. Okkar er að raða þeim saman í heillega mynd. Myndin er ískyggileg. Hin efnahagslegu og hernaðarlegu yfirráð heimsvaldasinna á hnettinum kasta nú æ svartari skuggum á samtíð okkar og framtíð.

Önnur Perluhöfn?

Sérhverju ríki sem hyggur á stríð er það nauðsyn að byggja upp hernaðaranda heima fyrir. Til þess þarf að búa til þá mynd af „óvininum“ sem eykur stuðning við hernað gegn honum. Að því leyti voru ár kalda stríðsins þægileg vestrænum ríkisstjórnum: Óvinurinn var þarna! Það var auðvelt að benda á hann, kannski „fótósjoppa“ hann aðeins, og réttlæta þannig íhlutanir í fjarlægum löndum. Eftir 1991 urðu vandræði af því „óvinurinn“ var horfinn. Heimslöggan átti sér ekki sína gömlu réttlætingu. Þurfti þá ekki að búa nýjan óvin til?

Þann 11. september 2001 spratt hann fram, óvinurinn sem hafði vantað. Atburðina þann dag nýttu bandarísk nýhægriöfl til herkvaðningar fyrir afar herskáa heimsvaldastefnu. Bush forseti ku hafa skrifað í dagbók sína að kvöldi 11. september: „Það sem gerðist í dag var Perluhöfn 21. aldar“ (Washington Post 27. jan. 2002). Þetta samhengi sjá allir og viðurkenna. En er ekki nærtækt að leita skýringa á sjálfum atburðunum 11. september í þessu sama ljósi?

Á seinni árum hafa sífleiri höfundar gert einmitt það. Ég nefni höfundinn David Ray Griffin og bók hans The New Pearl Harbor frá 2004. Eins og margir fleiri nefnir hann í þessu sambandi stefnumörkun samtaka að nafni „Verkefni fyrir nýju amerísku öldina“ frá árinu 2000, samtaka nýhægrimannanna kringum Bush, með Cheney, Wolfowitz og Rumsfeld sem meðlimi. Þar sagði að Bandaríkin yrðu að snúa frá þróun 10. áratugarins í átt til afvopnunar og treysta hernaðarlega yfirburði sína til hnattrænna yfirráða. Því væri öðru brýnna
a) að efla hernaðarþátt hagkerfisins enn meir og hagnýta helstu tækninýjungar á því sviði,
b) tryggja yfirráð yfir helstu olíusvæðum heimsins. Talað var um olíusvæðin við sunnanvert Kaspíahaf og ríkin við Miðjaraðrhafsbotn og Persaflóa.
En fram kom að innra ástand og hugarfar landsmanna væri veikur hlekkur: „Að breyta bandaríska hernum herfræðilega í heimsvaldasinnaðan kraft hnattrænna yfirráða útheimtir geysilega aukningu á útgjöldum til varnarmála… Umbreytingin mun líklega taka langan tíma nema til komi hamfaraatburður (katastrófa) sem virkar sem hvati, líkt og nýtt Pearl Harbor.“ („Project for the New American Century“, Wikipedia)

Fyrir sæmilega gagnrýnið fólk hefði það mátt hringja klukkum grunsemdar að aðeins klukkutíma eftir árásina á turnana lýsti Bush-stjórnin yfir að Al-Qaeda bæri ábyrgð á henni og seinna sama dag sagði hún Talibanastjórnina í Afganistan meðseka (hýsill hryðjuverkamanna!) og um leið lýsti hún yfir „stríði gegn hryðjuverkum“ sem síðan hefur staðið. Engar sannanir. Ég og aðrir hugsuðu: Við fáum bráðum að vita sannanirnar. En þær voru aldrei lagðar fram.

Í Bandaríkjunum hefur olíuauðmagnið nú forskot á flesta eða alla aðra í aðgengi að stjórnsýslunni sem sést á því að Bush, Cheney og Rice koma öll beint úr olíufélögunum í stjórnmálin. Innrásir og íhlutanir bandarískrar heimsvaldastefnu eftir 1991 hafa orðið á stöðum sem svara fullkomlega til bandarískra olíuhagsmuna (breska og bandaríska olíuauðmagnið er reyndar mjög samrunnið). Í beinu framhaldi af atburðunum 11. september hafa Bandaríkin komið sér upp nýjum langtímaherstöðvum meðfram væntanlegum olíuleiðslum í Afganistan, Pakistan, Kirkistan og Úsbekistan [Georgíu, Azerbædjan?]. Tryggja þurfti lindir og flutningsleiðir á hinum ríku olíusvæðum við sunnanvert Kaspíahaf og nýta þá möguleika sem sköpuðust eftir 1991. Leiðin til Indlandshafs liggur um Afganistan og Pakistan. Önnur flutningsleið væri vestur um Kákasuslönd (Azerbædjan og Georgíu). En pólitískt ástand var víða ótryggt. Öðru brýnna var þó að tryggja sér Miðausturlönd og þá sérstaklega að skipta um stjórn í Írak.

Í viðbót við hina herskáu utanríkisstefnu olli 11. september líka straumhvörfum varðandi hert tök og eftirlit með eigin samborgurum. Völd þjóðþinga minnka, völd leyniþjónustu vaxa. „Í þessu alræðiskerfi í sköpun eru stofnanir borgaralegrar stjórnunar leystar af hólmi af stofnunum hers, leyniþjónustu og lögreglu. Í Bandaríkjunum hefur CIA í raun farið að leika hlutverk skuggaráðuneytis í því að móta og túlka bandaríska utanríkisstefnu. Þar að auki hafa störf leyniþjónustunnar runnið saman við störf fjármálakerfisins.“ (Chossudovsky, America´s “War on Terrorism“, 118).

Hryðjuverkalög

Í framhaldi af 11. september og aftur eftir sprengjurnar í London 2005 hefur verið komið á í áföngum sérstökum „hryðjuverkalögum“, fyrst í Bandaríkjunum síðan í Bretlandi, Evrópusambandinu og víðar. Eitt af því sem lögin gera er að tryggja aðgang lögreglu að persónuupplýsingum og skilríkjum, bankareikningum, heimilistölvum, einkasíma… Komið er upp miðlægum gagnagrunnum með miklu upplýsingamagni um þegna einstakra ríkja þar sem CIA hefur einnig aðgang að þeim. Heimildir og vald lögreglu hefur stórlega aukist. Annað sem hin nýja „öryggisvæðing“ samfélagsins gerir er að eyða aðgreiningunni á milli hers og borgaralegra stofnana. Sú aðgreining var jafnan mjög skýr í Bandaríkjunum en nú vinna fulltrúar lögregluríkisins að því að eyða henni í nafni átaksins gegn „hryðjuverkum“ og önnur lönd fylgja á eftir. „Stórabróðurþjóðfélagið“ er í öruggri þróun.

Hryðjuverk undir fölsku flaggi

Fulltrúar lögregluríkis og heimsvaldastefnu þurfa að „markaðssetja og selja“ „hryðjuverkaógnina“ af því hún er réttlæting fyrir íhlutunum í fjarlægum löndum og réttlæting fyrir hertum tökum á öllu andófi heima fyrir. Þegar „íslamskir hryðjuverkamenn“ hafa verið útnefndir sem hinn nýi óvinur er fullkomlega rökrétt hjá fulltrúum lögregluríkisins: a) að framkvæma hryðjuverk og koma sök á íslamista, b) að lokka reiða (og kannski heittrúaða) íslamista til hryðjuverka, c) að blása slík atvik upp í fjölmiðlum eins mikið og kostur er.

Við heyrum um mörg dularfull og mjög oft óupplýst hryðjuverk önnur en 11. september, sem skrifuð hafa verið á reikning íslamista eða múslímaríkja: Sprengingin yfir Lockerbie, sprenging í World Trade Center árið 1993, Madríd 11. mars 2004, neðanjarðarlestir Lundúna 7. júlí 2005, árásin á Gullnu moskuna í Samarra í febrúar 2006. Þessi voðaverk eiga það sameiginlegt að þau nýtast herskáum heimsvaldasinnum sem réttlæting gerða þeirra en þau munu aldrei geta nýst múslimum, hvorki í múslimaríkjum né á Vesturlöndum. Það má vekja grunsemdir um þessi hryðjuverk að hinum seku tekst yfirleitt á einhvern hátt að sleppa undan lögreglunni. Í því samhengi má vel leiða hugann að nokkrum sviðsettum hryðjuverkaaðgerðum frá tíma kalda stríðsins: Operation Northwoods 1962 gagnvart Kúbu (ítarlega undirbúin af CIA en hætt við), árás á bandarísk herskip á Tonkinflóa 1964, sem markaði upphaf loftárása á Norður-Víetnam eða svokallaðar Gladio-aðgerðir tengdar bæði CIA og NATO þar sem leyniþjónustumenn smugu m.a. inn í Rauðu herdeildirnar á Ítalíu á árunum 1969–1987 og komu í kring hermdaraðgerðum sem kostuðu hundruðir saklausra borgara lífið.

Íslamískir hópar

Í baráttu við Sovétríkin, einkum í stríðinu í Afganistan, varð til þýðingarmikið samstarf bandarískrar leyniþjónustu við andspyrnuöflin þar í landi sem eðlilega voru oftast íslamísk. Bandarísk vopnaaðstoð og sala kom þar mjög við sögu. Samtímis varð Pakistan að mikilvægasta bandamanni Bandaríkjanna á svæðinu. Landið fékk afar öfluga leyniþjónustu sem gegnt hefur lykilhlutverki við landvinninga Bandaríkjanna á nýjum svæðum. Það er auðskilið að ólíkir aðilar áttu samleið í því að fella og síðan leysa upp Sovétríkin, og í því verkefni kom CIA á samvinnu við litla skæru- og hryðjuverkahópa sem síðan hafa starfað í skuggsælum samböndum við leyniþjónustuna. Milligönguaðili er þá gjarnan pakistanska leyniþjónustunetið ISI. Menn sem virðast hafa tengst bandarískri leyniþjónustu á þessum tíma eru t.d. Sádinn Osama bin Laden og Jórdaninn Al-Zarqawi. Ekki veit ég hvernig tengsl slíkra íslamískra smáhópa eru við CIA eða hvernig þeir líta á hlutverk sitt. Hitt sýnist ljóst að bandarísk leyniþjónusta hefur veðjað mjög á suma þeirra og talið starfsemi þeirra geta gagnast vel bandarískum hagsmunum. Og þá er síst til skaða að viðkomandi hópar berjist opinberlega gegn Bandaríkjunum. Stuðningur við þá bak við tjöldin þjónaði einmitt því hlutverki að skapa hentugan ytri óvin. Sú óvinasmíði er síðan eitt meginverkefni leyniþjónustunnar – og hinna stóru stjórnhollu fréttastöðva.

Á tímanum eftir 11. september og kringum innrásina í Írak voru bandarískar almannavarnir aftur og aftur settar á næsthæsta viðbúnaðarstig (Code Orange Alert). Og ævinlega hefur þetta verið tengt við Al-Qaeda. Þann 5. febrúar 2003 lagði Powell utanríkisráðherra fyrir Öryggisráðið upplýsingar um dularfulla Al-Qaeda-menn í Írak (Al-Zarqawi) og aðgang þeirra að geislasprengjum og gjöreyðingarvopnum Saddams og tveimur dögum síðar var málinu í fréttastofum snúið yfir í yfirvofandi árás á Bandaríkin (ABC News, 9. febr. 2003). Um jólin 2003 voru stöðvaðar nokkrar Air France flugvélar til Bandaríkjanna og almannavarnir aftur settar á næsthæsta stig því sagt var að Al-Qaeda-menn væru þar að bóka sig. Fleiri viðvaranir komu síðar, m.a. á seinustu vikum fyrir bandarísku forsetakosningar 2004, um hugsanlegar árásir á flokksþing stóru flokkanna, síðan um árásir á Alþjóðabankann og Alþjóðagjaldeyrissjóðinn og landið var enn og aftur sett á hátt viðbúnaðarstig. Upphlaup urðu um varnir gegn bólusótt frá Írak og uppþot vegna rísíns, taugagass og miltisbrands í Bretlandi og Bandaríkjunum komu í sambandi við stríðsviðbúnaðinn til þess fallin að vekja tilfinningu fyrir nauðsyn traustra hervarna og öryggisþjónustu (sjá t.d. „Anthrax attack on US Congress..“, Middle East Times, 11. des. 2006). Allur þessi viðbúnaður átti það sammerkt að hættan reyndist reist á hæpnum eða tilbúnum forsendum. Það kom aldrei fram á stóru fréttastofunum en rannsóknarblaðamenn og gagnrýnir höfundar hafa í hverju tilfelli rakið heimildaslóðina inn í myrkviði vestrænnar leyniþjónustu. Leyniþjónustan hefur þá staðföstu stefnu að upplýsa málin ekki en eftir sat jafnan sú tilfinning að nauðsynlegt væri að grípa til aðgerða gegn hinum voðalegu hryðjuverkamönnum.

Nokkrum sinnum hefur verið æft og undirbúið „hæsta viðbúnaðarstig“ (Code Red Alert) sem jafngildir herlögum í Bandaríkjunum. Æfingarnar eru takmarkaðar við þröngt lag efstu embættismanna innan lögreglu og ríkisstofnana, fjármálastofnana o.fl. Þær þjóna því að skapa samstöðu meðal æðstu embættismanna um stríðið sem kall tímans og samþykki við hugsanlegum herlögum í Bandaríkjunum. (Chossudovsky, America´s “War on Terrorism“, 306-7)

7. júlí 2005 sprungu þrjár sprengjur samtímis í neðanjarðarlestum Lundúna. Samdægurs lýsti Tony Blair Al-Qaeda ábyrg (að vanda án rökstuðnings). Scotland Yard-menn þeystu til Pakistan og hófu samvinnu við ISI. Fljótlega höfðu leyniþjónustur grafið upp nöfn tveggja bakmanna sem báðir væru tengdir Al-Qaeda, M.N. Noor Khan sem áður hafði tengst hryðjuverkaógn sem kom af stað „næsthæsta viðbúnaðarstigi“ í Bandaríkjunum á afar hæpnum forsendum (það var m.a. niðurstaða FBI, Chossudovsky, 332), menn hafa síðan rakið slóð hans til pakistönsku ISI. Hann ku hafa verið á fundum í Pakistan árið 2004 þar sem London-sprengingar voru undirbúnar (Chossudovsky, 333-4). Og fljótt kom upp annað nafn: H.R. Aswat, Breti búandi í Zambíu. Hann vinnur fyrir íslamísk samtök í Bretlandi, Al-Muhajiroun, sem hafa verið virk í Afganistanstríði, Bosníustríði og Kosovo-deilunni, og tengsl þeirra við bresku leyniþjónustuna B-16 hafa orðið æ augljósari. Síðustu vikurnar fyrir London-sprengingarnar var hann fangelsaður oftar en einu sinni af pakistönsku lögreglunni og einnig þeirri ísraelsku, en honum var jafn óðum sleppt að tilstuðlan B-16. (Chossudovsky, 336-38)

Írak

Samkvæmt hinni vestrænu lygasögu snýst stríðið í Írak um baráttu við hryðjuverkamenn. Fyrst voru „hryðjuverkamennirnir“ gjarnan sagðir gamlir Saddamistar (Bathflokksmenn) en jafnframt voru sífleiri andspyrnuaðgerðir eignaðar „erlendum vígamönnum“, einkum Al-Qaeda undir forustu hins blóðþyrsta jórdanska Al-Zarqawi. En snemma árs 2006 breyttist áróðurinn nokkuð snögglega og eftir það er stríðið í Írak sagt snúast um átök milli ofstækisfullra trúarhópa. Þetta lepja íslenskar fréttastofur eftir. Borgarastríð! rétt eins og aldrei hafi verið ráðist á landið.

Segja má að miklar sprengingar í Gullnu moskunni í Samarra í febrúar 2006 (reyndar varð aftur sprenging í moskunni árið síðar) hafi markað þau kaflaskil þegar Íraksstríðið fékk hið nýja innihald hjá vestrænum fréttastofum. Rétt eins og 11. september var skýringin tilbúin fyrirfram: Lýst var strax opinberlega yfir að sprengingin væri verk Al-Qaeda sem vildi koma á átökum milli Súnníta og Síta. Það var ekki útskýrt frekar og enginn raunveruleg rannsókn fór fram á sprengingunum. Fréttastofurnar löptu upp lygasöguna. Ári eftir sprenginguna vék New York Times þó út af sporinu og vitnaði í sjónarvotta (samhljóða ýmsum bloggurum í Bagdad) sem höfðu séð menn í búningum íraska innanríkisráðuneytisins (sem stjórnað er af CIA) fara inn í moskuna síðla kvölds og heyrðu þá vinna þar með borum og tækjum alla nóttina fyrir sprenginguna (Marc Santora, New York Times, 13. febr. 2007). Og AFP sagði frágang sprengjanna vera „verk sérfræðinga“ sem hefði þurft a.m.k. 12 tíma undirbúning.

Enn skal spurt: Hver hagnast á að sprengja Gullnu moskuna? Augljóslega getur slíkur glæpur aðeins gagnast hernámsöflunum, hann virðist vandlega hugsaður til að valda sundrungu meðal andspyrnuaflanna. Að nokkru leyti bar hann þann árangur. Hinir margreyndu Bretar gætu hafa gefið slíkt ráð til þess að „deila og drottna“ og innrásarmönnum gengur nú ögn betur en áður við sitt raunverulega ætlunarverk: að eyðileggja og sundurlima Írak. Ég geng út frá því að flest hryðjuverk í Írak séu runnin undan rifjum hernámsaflanna – og gætum að því að Írak er hernumið land og fréttir þær sem við fáum þaðan eru sagðar af hernámsöflunum.

Niðurlag

Víkjum loks aðeins að stærsta hryðjuverkinu, 11. september. Eitt af því fjölmarga kringum þá atburði sem truflar hina opinberu frásögn er pakistanski hlekkurinn. Hann kann að virka marklítill en er það ekki í ljósi þess sem hér hefur verið skrifað. Æðsti maður pakistönsku leyniþjónustunnar ISI, Mahmoud Ahmad, var í Washington heila viku fyrir 11. september og nokkrum dögum lengur og átti fundi með kollegum sínum hjá CIA og Pentagon og Dick Armitage, varautanríkisráðherra. Í því að þjarma að Talíbanastjórninni kaus Bush-stjórnin að leita fyrst af öllu samvinnu við Pakistan og Ahmad var þar lykilmaður. Mjög er sennilegt að á fundum hans með bandarískum ráðamönnum dagana eftir 11. september hafi stríð við Afganistan verið til umræðu. Þegar Ahmed kom heim sendi Pervez Musharraf hann til Afganistan með úrslitakostina frá Bush til Talíbanastjórnarinnar: Framseljið Osama bin Laden eða horfist í augu við innrás (The Washington Post, 23. sept. 2001). En þessi æðsti maður ISI hafði komið við sögu áður. Samkvæmt Times of India skömmu síðar (9. okt. 2001) vitnaði indversk leyniþjónusta um peningasendingu fyrir tilstilli Mahmoud Ahmad inn á bankareikning flugræningjans Mohammed Atta í Flórída skömmu fyrir 11. september (timesofindia.indiatimes.com/articleshow/1454238160.cms).

Það var ekkert leyndarmál að allt fram að innrásinni í Afganistan hafði Pakistanstjórn verið bandamaður Talibanastjórnarinnar og ýmsir rannsakendur (s.s. M. Chossudovsky) benda á margháttuð tengsl pakistönsku leyniþjónustunnar ISI við Al-Qaeda allt frá tíma Afganistanstríðsins á 9. áratugnum.

Það er ekkert auðvelt að kyngja því sem hér eru leidd rök að varðandi 11. september. Þá vil ég segja eftirfarandi: Við sjáum það á undirbúningi Íraksstríðsins, við sjáum það á öllum blekkingunum í kringum Guantanamo, við sjáum það á fangafluginu, við sjáum það á málatilbúnaðinum um hættuna frá Íran, við sjáum það á gjánni milli opinberrar myndar og raunveruleika í Afganistan eða Írak, við sjáum það þegar dæmin safnast saman að arðráns- og yfirgangskerfi heimsvaldastefnunnar (hvort sem hún ber fána USA eða t.d. ESB eða bara Actavis) er orðið svo stórt og ljótt að hún getur ekki viðhaldið sér nema með miklu og flóknu neti, lyga, blekkinga og spillingar.

eftir Einar Ólafsson

Í kvöldfréttum Ríkissjónvarpsins 6. des. var sagt frá auknum hernaðarumsvifum Rússa. „Rússar láta æ meir til sín taka á hernaðarsviðinu. Í ágúst hófu Rússar reglulegt eftirlitsflug með langdrægum flugvélum út fyrir lofthelgi landsins líkt og á dögum kalda stríðsins. Í haust hófu kafbátar þeirra eftirlitsferðir á Norður-Atlantshafi og nú er komið að Norðurflotanum.“

Síðan sagði fréttamaðurinn orðrétt: „Stjórn Pútíns hefur látið æ meir til sín taka á alþjóðavettvangi og ekki látið segja sér fyrir verkum. Stórauknar tekjur af olíusölu hafa eflt sjálfstraust Rússa og þeir troða illsakir við granna sína. Pútín vill að rússneski björninn geti enn sýnt hrammana en sofi ekki vært í hýði sínu. Útgjöld til heraflans hafa verið stóraukin. Erlendir hernaðarsérfræðingar segja þó fjarri lagi að Rússar séu jafn öflugt herveldi og fyrir fall Sovétríkjanna 1991.“

Það hefur löngum verið siður að nota einhverskonar myndhvörf um Rússland: „rússneski björninn“, og þau bjóða upp á að spinna áfram: „hann sýnir hrammana“ og “sefur ekki vært í hýði sínu“. Rússar eru óargadýr, þeir er ekki siðmenntaðir. Þess vegna er líka allt í lagi að segja að þeir „troði illsakir við granna sína“. Ætli ríkissjónvarpið íslenska hafi gert mikið úr því að sjálftraust Bandaríkjamanna hafi aukist eftir lok kalda stríðins og þeir farið að troða illsakir við önnur lönd?

Mér varð að orði að þarna vantaði fréttaskýringu. Hér kemur hún í stuttu máli:

Rússland hefur um langan aldur verið eitt af stórveldunum og Sovétríkin, þar sem Rússland hafði forystu, var annað tveggja risavelda. Eftir hrun Sovétríkjanna var Rússland áfram stórveldi, en ákaflega lemstrað. Önnur sovétlýðveldi urðu sjálftstæð og gömlu fylgiríkin austantjalds hölluðu sér til vesturs. Varsjárbandalagið var lagt niður.

En ekki NATO. Það fór að þenjast út til austurs. Austantjaldsríkin fyrrverandi eru gengin í NATO auk sovétlýðveldanna fyrrverandi við Eystrasaltið. Áður var Austur-Evrópa milli NATO og Sovétríkjana. Nú er NATO komið sumsstaðar upp að landamærum Rússlands. Það er helst að Úkraína sé á milli en NATO og Úkraína sem og NATO og Georgía hafa verið að þróa tengsl sín að undanförnu auk þess sem Bandaríkin hafa aðstoðað Georgíu við uppbyggingu herafla síns. Þá eru Bandaríkin með herstöðvar í einhverjum af hinu nýju NATO-ríkjum sem og í fyrrum Júgóslavíu og austur í Kirgistan og Úsbekistan.

Það var ekki nóg með að bandalagssvæði NATO færi að þenjast út til austurs eftir lok kalda stríðins. NATO fór líka að færa starfsemi sína út fyrir bandalagssvæði sitt, en það hafði ekki gerst fyrr og var ekki gert ráð fyrir því í Norður-Atlantshafssamningum. Það hófst með afskiptum NATO af stríðinu í Bosníu 1994 en næsta skref var þó öllu umdeildara, loftárásirnar á Júgóslavíu 1999 í óþökk Rússlands og án samþykkis Sameinuðu þjóðanna. Bandaríkin hófu líka að ráðast inn í önnur lönd, fyrst Írak 1991, svo Afganistan 2001 og aftur Írak 2003 án samþykkis Sameinuðu þjóðanna. Og NATO hefur komið í kjölfar innrásarliðsins bæði í Afganistan og NATO. Árið 2002 sögðu Bandaríkin upp ABM-samningnum um almennt bann við uppsetningu gagneldflauga gegn langdrægum eldflaugum, sem var mikilvægt skref í kjarnorkuafvopnun, og hefur síðan unnið að uppsetningu gagnflaugakerfis og hefur NATO komið að þeirri áætlun. Uppsagnir Rússa á afvopnunarsamningum hafa komið í kjölfarið.

Ef við horfum á kort sjáum að Rússland er girt af með herstöðvum Bandaríkjanna og NATO allt frá Eystrasalti suður um Evrópu og austur yfir allt til Pakistan auk þess sem NATO og Bandaríkin hafa gert innrásir í þrjú lönd í áttina að Rússlandi. Jafnframt hafa hernaðarútgjöld Bandaríkjanna farið vaxandi og með aðild sinni að NATO hafa sum nýju aðildarríkjanna skuldbundið sig til að auka hernaðarútgjöld sín. Bandaríkin og NATO hafa samráð við Rússa, bjóða þeim stundum að NATO-borðinu, en taka í raun sáralítið mark á þeim. Þannig er sífellt verið að ógna gamla heimsveldinu og jafnframt niðurlægja það.

Hverjir eru að troða illsakir við aðra? Hverjir sýna hrammana? Hverjir æða eins og óargadýra um allar þorpagrundir? Er von nema björninn rumski? Hverslags fréttaflutningur er þetta eiginlega?

Og svo má auðvitað spyrja: Er framferði Bandaríkjana og NATO vel til þess fallið að stuðla að heimsfriði? Hvað erum við yfirleitt að gera í þeim klúbbi?

1. desember var haldin í London alþjóðleg ráðstefna hernaðaraandstæðinga. 1200 manns sóttu ráðstefnuna og fulltrúar frá 26 löndum ávörpuðu hana. Það voru bresku samtökin Stop the War Coalition sem stóðu fyrir ráðstefnunni, en þau voru stofnuð í september 2001 og hafa staðið í fararbroddi ásamt bandarískum friðarsamtökum gegn stríðsæsingum og aðgerðum Bandaríkjanna og fylgiríkja þeirra.

Fulltrúar á ráðstefnunni samþykktu að stuðla að mótmælaaðgerðum um allan heim gegn hernámi Íraks og Afganistans og stríðshótunum gagnvart Íran dagana 15.-22. mars 2008 í tilefni af því að 19.-20. mars verða liðin fimm ár frá innrásinni í Írak. Hvatt er til að undirbúningur verði hafinn sem fyrst.

Stop the War Coalition ákvað fyrir sitt leyti að stefna að aðgerðum laugardaginn 15. mars 2008.

Sjá frétt á heimasíðu Stop the War Coalition.

Sjá myndbandsupptökur af ræðum og ávörpum.

Á ráðstefnunni var samþykkt eftirfarandi ályktun (sjá enskan texta):

„Þessi ráðstefna, sem sótt er af fulltrúum frelsishreyfinga og hreyfinga friðar, stríðsandstöðu og andheimsvaldastefnu víðs vegar um heim, lýsir yfir andstöðu sinni við hið „endalausa stríð“ Bandaríkjastjórnar gegn ríkjum, þjóðum og hreyfingum hvarvetna á jörðinni.

Við andæfum íhlutun Bandaríkanna og bandamanna þeirra í sjálfstæð ríki og höldum fram rétti allra þjóða til sjálfsákvörðunar. Við styðjum alla þá sem berjast fyrir friði og gegn heimsvaldastefnu.

Sérstaklega krefjumst við:

Að tafalaust verði bundinn endir á hið ólöglega hernámi Íraks, sem hefur valdið dauða hundruða þúsunda og hrakið milljónir manns á flótta, að allt erlent herlið verði þegar dregið til baka og íraska þjóðin og fulltrúar henni fái fullt fullveldi.

Að hætt verði hverskyns undirbúningi að árás á Íran og því heitið að öll deilumál verði leyst algerlega eftir diplómatískum leiðum.

Að erlent herlið verði dregið til baka frá Afganistan og afgönsku þjóðinni leyft að ákveða framtíð sína.

Að palestínsku þjóðinni verði tryggt réttlæti og að endir verði bundinn á árásarstefnu Ísraels í Mið-Austurlöndum.

Að bundinn verði endir á áætlanir Bandaríkjanna um eldflugavarnir og að öll ríki taki virkan þátt í að hamla gegn kjarnorkuvopnum.

Við lýsum yfir samstöðu með öllum sem berjast fyrir friði, félagslegu réttlæti og sjálfsákvörðunrétti um allan heim, og við skuldbinum okkur til að styrkja einingu okkar og þróa ný form samstarfs.

Þess vegna lýsum við því yfir að dagur innrásarinnar í Írak verði aðgerðadagur um allan heim til stuðnings kröfunum: GEGN ÁRÁS Á ÍRAN og ERLENDUR HER BURT ÚR ÍRAK og AFGANISTAN. Við skorum á allar hreyfingar gegn stríði að skipuleggja fjöldamótmæli og aðgerðir þann dag.“

Tímarit SHA, Dagfari, kom út í nóvember og hefur verið borið út til félagsmanna. Blaðið er að vanda efnismikið og að þessu sinni óvenjuveglegt, 40 litprentaðar síður.

Vegna fjölda áskorana hefur Dagfari nú verið gerður aðgengilegur á PDF-formi hér á Friðarvefnum.

Ritstjóri Dagfara var að þessu sinni Þórður Sveinsson.

Föstudaginn 30. nóvember birtust tvær litlar en athyglisverðar fréttir í Fréttablaðinu. Hin fyrri bar fyrirsögnina: Eyrir Invest og Landsbankinn gerðu tilboð um að taka yfir Stork N.V. í Hollandi: Taka þátt í hergagnaframleiðslu.

Samkvæmt fréttinni eiga Íslendingar með þessu í fyrsta sinn svo vitað sé með beinum hætti hlut í félagi sem framleiðir hergögn. Um er að ræða iðnaðarsamstæðuna Stork N.V. í Hollandi sem þjónustar hergagnaiðnað og smíðar hluti sem notaðir eru í margvíslegum lofthernaði auk þess að sinna viðhaldi. Eyrir Invest, Marel og Landsbankinn hafa átt í þessu félagi, segir blaðið. Stork N.V. er skipt í fjögur svið, þar á meðal Stork Food Systems og Stork Aerospace. Samkvæmt annarri frétt í sama blaði er stefnt að hlutafjárútboði Marel Food Systems eftir áramótin til að fjármagna kaup félagsins á Stork Food Systems.

Þetta er reyndar ekki alveg ný frétt. Í júlí síðastliðnum birti stjórnarformaður Marel Food Systems yfirlýsingu um að LME, félag í eigu Landsbanka Íslands, Marel Food Systems og Eyris Invest, hafi eignast um 19,50% hlut í Stork N.V. fyrirtækjasamstæðunni. LME er því stærsti einstaki hluthafinn í Stork N.V., segir í yfirlýsingunni (sjá hér). Þannig eiga þessi íslensku fyrirtæki ekki bara hlut í matvælaframleiðslusviði fyrirtækisins heldur fyrirtækinu sjálfu með því sviði sem sinnir hergagnaframleiðslunni.

Það er Stork Aerospace sem sinnir hergagnaiðnaðinum og er lauslega gerð grein fyrir þeirri starfsemi í fyrri frétt Fréttablaðsins:

„Stork Aerospace framleiðir meðal annars hluti í F-16 orrustuþotur Lockheed Martin, kemur að smíði stéls og fleiri hluta í NH90 herþyrlunni fyrir Eurocopter og smíðar vélarhluta í Tiger-bardagaþyrluna. Þá er hergagnaframleiðandinn Raytheon meðal viðskiptavina Stork, en fyrirtækið kemur meðal annars að gerð skotrörs MK56-eldflaugaskotpallsins. Sömuleiðis framleiðir Stork búnað fyrir hergagnaframleiðandann Thales.

Í fyrra nam velta Aerospace, hluta Stork N.V., 549 milljónum evra, eða um fimmtíu milljörðum króna. Í framleiðsluhluta Stork Aerospace falla 53 prósent undir loftvarnasvið, en 47 prósent undir borgaralegan flugiðnað. Í þjónustuhlutanum nemur hlutdeild loftvarna hins vegar ellefu prósentum.

Eignarhaldsfélagið LME hafði safnað að sér 43 prósenta hlut í iðnaðarsamstæðunni Stork N.V. í Hollandi. Með yfirtöku Marels á Stork Food Systems, sem er nú að ganga í gegn, selur LME allan hlut sinn. Eyrir Invest og Landsbankinn, sem áttu LME með Marel, taka þátt í yfirtökutilboði London Acquisition á Stork N.V. Eyrir Invest fer með fimmtán prósenta eignarhlut í London Aquisition og Landsbankinn tíundapart.“

(www.visir.is/article/20071130/FRETTIR01/111300231)

24 stundir taka fréttina upp laugardaginn 1. desember. Þar er sagt að Marel dragi sig út úr Stork N.V. en eignist eitt dótturfélaga þess, Stork Food Systems. Eyrir og Landsbankinn munu þó áfram eiga í Stork N.V. Þess má geta að Eyrir er nátengt Marel, en einn af aðaleigendum þess, Árni Oddur Þórðarson, er stjórnarformaður Marels. Hörður Arnarson, forstjóri Marel Food Systems, staðfesti samkvæmt frétt 24 stunda að Marel ætti í Stork Aerospace. „Hinsvegar segir hann fyrirtækið ekki framleiða vopn heldur taki t.d. þátt í framleiðslu á hlutum í orrustuflugvélar.“

Fleiri fréttir um þetta hafa birst í íslenskum fjölmiðlum eins og sjá má ef sett eru inn orðin „marel“ og “stork“ á leitarvélar á netinu. Þar hefur þó yfirleitt ekki verið lögð áhersla á hergagnaframleiðsluna.

Í frétt Fréttablaðsins er getið um þátt Stork í framleiðslu F-16 orrustuþotna Lockheed Martin, sem er einn af mikilvægari hergagnaframleiðendum í Bandaríkjunum, en fyrirtækið hefur átt þátt í fleiri vörum Lockheed Martin eins og sjá má af frétt í Defense Industry Daily 21. nóv. 2005.