Eftirfarandi grein eftir Stefán Pálsson formann SHA birtist í 24 stundum 9. maí.
Ritstjóri 24 stunda fagnaði í leiðara sínum 7. maí komu franskrar flugsveitar hingað til lands. Í leiðinni fann hann sérstaklega að gagnrýni okkar í Samtökum hernaðarandstæðinga á dvöl þessa erlenda herliðs – sem ritstjórinn kallar af hnyttni sinni „hlífðarfrakka“.
Eins og aðrir stuðningsmenn hersetu á Ólafur Þ. Stephensen í nokkrum vandræðum með að finna óvin til að réttlæta vígbúnaðinn en grípur þess í stað til myndlíkingar við brunavarnir: „Við leggjum ekki niður slökkviliðið þótt langt sé síðan kviknaði í síðast.“
Gott og vel, tökum þessa líkingu og leiðum hana aðeins lengra. Ef við metum það sem svo að hætta sé á eldsvoða er til lítils að starfrækja slökkvilið á fimmtudögum og í júlí. Það getur nefnilega kviknað í alla daga vikunnar. Slíkar brunavarnir væru álíka skynsamlegar og að kaupa sér hlífðarfrakka til að ganga í sjötta hvern dag og vona að haustlægðirnar raði sér heppilega niður á dagatalið.
Telji ritstjóri 24 stunda að hringsól orrustuþotna sé mikilvægt fyrir öryggi Íslands (en því er ég hjartanlega ósammála) hlýtur hann að taka upp baráttu fyrir endurreisn herstöðvarinnar á Miðnesheiði og stöðugri viðveru slíkra véla á landinu. Það væri jafn rökrétt og að halda slökkvistöðinni opinni allan ársins hring og geta gengið að hlífðarfrakkanum inni í skáp.
„Loftrýmiseftirlit“ það sem svo er nefnt getur því aldrei talist til raunverulegra varna. Af hálfu íslenskra ráðamanna er hún sýndarmennska og flottræfilsháttur – en frá sjónarmiði útlendra herforingja er hún kærkomin og niðurgreidd æfing fyrir flugmennina. Ritstjóri 24 stunda getur sleppt því að lesa út úr heimsókn Frakka teikn um miklar breytingar á franskri utanríkispólitík. Á tímum þar sem æfingaflug herþotna er víðast hvar illa séð er ekki skrítið þótt flugherir bíði í röðum eftir að fá að leika sér í landi sem býður fram leikvöll og vasapening í kaupbæti.
Ritstjóri 24 stunda, Ólafur Stephensen, svaraði grein Stefáns í leiðara 14. maí. Samhengisins vegna leyfum við okkur að birta hér umrædda leiðara frá 7. og 14. maí, en 24 stundir má reyndar nálgast á netinu á slóðinni http://mbl.is/mm/24stundir/blod_vikunnar.html.
Hlífðarfrakkar
Leiðari 24 stunda 7. maí 2008 eftir Ólaf Stephensen
Koma frönsku flugsveitarinnar, sem mun hafa eftirlit með loftrými Íslands næstu vikurnar, markar að ýmsu leyti tímamót.
Í fyrsta lagi er koma Frakkanna ánægjuleg staðfesting á að vel gengur að koma varnarmálum Íslands í viðunandi horf eftir að varnarliðið pakkaði saman. Með áætlun Atlantshafsbandalagsins, NATO, um loftrýmiseftirlit annars vegar og hins vegar með tvíhliða samningum við nágrannaríki um aukið öryggissamstarf eru hagsmunir Íslands tryggðir, a.m.k. í bili.
Í öðru lagi er þátttaka Frakka í eftirlitinu til marks um aukinn áhuga þeirra á samstarfinu í NATO. Frakkar boða nú að þeir taki á ný þátt í herstjórnarkerfi NATO eftir meira en 40 ára fjarveru. Eftirlitsflugið við Ísland er áþreifanlegt skref í þá átt, sem styrkir að sjálfsögðu bandalagið í heild.
Í þriðja lagi virðist sem Frakkar sýni nú Norður-Atlantshafinu meiri áhuga en áður – og meiri en ýmis önnur NATO-ríki gera. Það skiptir máli fyrir Ísland og hin norrænu aðildarríkin, sem lengi undanfarið hafa reynt að draga athygli bandalagsins að norðurhöfum og nýjum aðstæðum í öryggismálum þar, að eitt af stærri aðildarríkjunum sýni svæðinu þann áhuga, sem raun ber vitni. Líklega finnst Frökkum heldur ekki leiðinlegt að stíga að hluta inn í það tómarúm, sem Bandaríkin skildu eftir sig á N-Atlantshafinu.
Þær gagnrýnisraddir, sem heyrast vegna komu Frakkanna, koma ekkert á óvart. Þær eru endurómur gamalla röksemda. Þeir sem halda því fram að eftirlitsflugið sé óþarft vegna þess að engin hernaðarleg ógn steðji að Íslandi, hafa rétt fyrir sér um að ógnin er lítil. En flest ríki vilja samt tryggja varnir sínar. Við leggjum ekki niður slökkviliðið þótt langt sé síðan kviknaði í síðast eða lögregluna þótt enginn brjóti af sér. Eftirlitsflug NATO-ríkja er fyrst og fremst yfirlýsing um að Ísland sé varið land.
Stefán Pálsson, formaður „hernaðarandstæðinga“, segir í 24 stundum í gær að reynt sé að setja eftirlitið í þann búning að það sé varnarráðstöfun gegn Rússum. Það er það auðvitað ekki, því að Rússar sýna enga tilburði til að ráðast á Ísland. En þeir hafa aukið herflug sitt við landið til muna. Ef Rússar sæju á því flugi aldrei NATO-þotu gætu þeir ályktað sem svo að þeir ættu frítt spil við Ísland eftir að varnarliðið fór. Viljum við það?
Stefán segir líka að kostnaður íslenzka ríkisins af því að taka á móti flugsveitum NATO-ríkja sé „niðurgreiðsla á flugæfingum“. Njóti einhver niðurgreiðslu í þessu máli, eru það íslenzkir skattgreiðendur. Í fyrsta sinn tökum við hins vegar örlítinn þátt í kostnaðinum við að tryggja varnir landsins – og þótt fyrr hefði verið.
(Viðtalið við Stefán er á bls. 6 hér: http://mbl.is/bladidnet/2008-05/2008-05-06.pdf)
Að skilja slökkviliðið
Leiðari 24 stunda 14. maí 2008 eftir Ólaf Stephensen
Það ber dálítið á því að fólk skilur ekki tilgang loftrýmiseftirlitsins, sem ýmis ríki NATO hafa tekið að sér hér á landi. Reyndar ber mest á skilningsleysinu hjá þeim, sem skildu aldrei heldur til hvers var varnarlið hér á landi.
Í þessum hópi er Stefán Pálsson, formaður Samtaka hernaðarandstæðinga, sem skrifaði álitsgrein í 24 stundir til að svara leiðara um þessi efni hér í blaðinu. Stefán, sem var á móti öllum vörnum hér á landi þegar hann var í Samtökum herstöðvaandstæðinga, kvartar nú undan því að loftrýmiseftirlitið geti „aldrei talist til raunverulegra varna“. Stefán heldur áfram með samlíkinguna um slökkvilið, sem notuð var í leiðaranum: „Ef við metum það svo að hætta sé á eldsvoða er til lítils að starfrækja slökkvilið á fimmtudögum og í júlí.“
Við sama tón kveður hjá Höllu Gunnarsdóttur, þingfréttaritara Morgunblaðsins, sem skrifar í blaðið á laugardag: „Ef loftrýmisgæsla er lykilatriði í að tryggja öryggi þjóða, hvers vegna á hún aðeins að vera hér á landi hluta úr árinu? Er Ísland þá óvarið í millitíðinni?“
Halla hefur, rétt eins og Stefán, áhyggjur af kostnaði Íslendinga af vörnum landsins, þar með töldum þeim 200 milljónum, sem íslenzka ríkið kostar til húsnæðis og uppihalds fyrir erlendu flugsveitirnar hér á landi.
Varðandi loftrýmiseftirlitið eru tvö lykilatriði, sem þarf að hafa í huga.
Í öllum ríkjum NATO er slíku eftirliti haldið úti. Það þýðir ekki að flogið sé um hvern krók og kima á yfirráðasvæði þeirra daglega, heldur að þar sé reglubundið eftirlit. Ef ekkert slíkt eftirlit er í einu aðildarríki og þar með talið á stórum hluta af hafsvæðinu, sem NATO hefur tekið að sér að verja, verður til veikur hlekkur í öryggiskeðju bandalagsins. Hver kynni að vilja nýta sér slíkan veikan hlekk vitum við ekkert um; það er eðli ógna við öryggi ríkja í samtímanum að þær eru ófyrirsjáanlegri en áður.
Það að flugsveitir NATO-ríkja stundi eftirlit hér nokkrar vikur í senn er yfirlýsing um að bandalagsríki okkar hafi bæði getu og vilja til að verja Ísland ef til þess þarf að koma. Þetta samstarf þýðir sömuleiðis að flugmenn NATO-ríkjanna þekkja til aðstæðna hér á landi og kunna að athafna sig. Þannig eru þau skilaboð send umheiminum að Ísland sé varið land. Slökkviliðið ekur ekki eftirlitsrúnt á hverjum degi, en það æfir sig í að mæta tilteknum aðstæðum, svo aftur sé gripið til samlíkingarinnar, sem Stefáni Pálssyni finnst svo athyglisverð.
Og varðandi 200 milljóna króna kostnaðinn, er það harla vel sloppið. Við erum reyndar orðin vön því að þurfa ekki að kosta krónu til varna landsins. Ef við verðum viðlíka hlutfalli af landsframleiðslunni til varnarmála og þau NATO-ríki önnur, sem minnst leggja til eigin varna, væru varnarmálaútgjöldin um sautján milljarðar á ári. Það er langt þangað til hægt er að fara að tala um að kostnaður við varnarmál hér á landi sé of mikill.
Eftirfarandi grein Árna Björnssonar birtist í Morgunblaðinu 6. maí.
Undarlegt dekur íslenskra stjórnvalda við herbandalagið Nató og hluttaka í misgjörðum þess sést oft réttlætt með því að úr því við séum þarna á annað borð þurfum við að sitja þar með fullri reisn. En hvers vegna erum við yfirleitt þarna?
Fyrir sex áratugum hófst útrás bandarískra hernaðarverktaka til Evrópu og fleiri heimshluta. Það var ekki af neinni fúlmennsku heldur brýnni fjármálanauðsyn. Uppgrip þeirra og þensla hafði verið mikil í heimsstyrjöldinni í fimm ár. Nú var stríðinu lokið og framleiðslan dróst saman. Það þurfti að finna nýja stríðshættu til að koma framleiðslunni aftur í gang. Þá fundu athafnamenn upp Rússagrýluna. Hernaðarverktakar hafa jafnan sterk ítök hjá bandarískum stjórnvöldum rétt einsog álverktakar hjá okkur. Það var líka auðvelt að fá hrekklaust fólk til að trúa grýlusögunum. Og hjólin tóku að snúast aftur sem aldrei fyrr. Bandarískur almenningur borgaði brúsann.
Hin klunnalegu sovésku stjórnvöld lögðu grýlusmiðum sannarlega næg áróðursgögn upp í hendurnar. Samt var hin sovéska ógn álíka innantóm og þau gereyðingarvopn sem áttu að réttlæta innrásina í Írak fyrir fimm árum. Þeir fullvita menn sem ekki skildu það áður hljóta eftir fall Sovétríkjanna að hafa gert sér ljóst að af þeim stafaði aldrei nein hernaðarógn utan þess svæðis sem þeim hafði verið úthlutað í stríðslokin. Ekki af því sovésk stjórnvöld væru nein gæðablóð, öðru nær, heldur af því þau höfðu ekkert bolmagn til að ráðast gegn vesturveldunum, jafnvel þótt þau hefðu viljað. Þau höfðu ekki einu sinni afl til að halda leppríkjum sínum í Evrópu nema fjóra áratugi í skefjum og tókst með herkjum að bæla niður uppreisn í Ungverjalandi 1956 og Tékklandi 1968. Og í eina skiptið sem elliærir ráðamenn þeirra álpuðust til að ráðast útfyrir landamæri sín, nefnilega inn í Afganistan 1979, varð það til þess eins að flýta fyrir hruni þeirra. Allt þetta hljóta bandarískar leyniþjónustur að hafa vitað; annars væru þær ekki starfi sínu vaxnar. En oft getur þótt hagkvæmara að láta satt kyrrt liggja.
Íslenskir athafnamenn sáu sér brátt hag í því að fá hingað aftur bandarískt herlið. Þeir höfðu komist á spenann í stríðinu. Margir stjórnmálamenn trúðu auk þess í einlægni á Rússagrýluna. Segja má líka að við höfum ekki beðið neinn beinan skaða af veru okkar í Nató, þökk sé andófi hernaðarandstæðinga. Bandalagið reyndi að vísu að þvælast fyrir okkur í landhelgismálinu fyrst í stað en lét svo af því. Varnarþörfin var á hinn bóginn aldrei nein, en ýmis fyrirtæki komust á laggirnar og sér þess glögg merki enn í dag. Rangt væri því að segja að hersetan hefði verið til einskis.
Það er skiljanlegt að ýmsar þjóðir Austur-Evrópu vilji tengjast varnarsambandi við Vestur-Evrópu hvort sem það heitir Nató eða eitthvað annað. Þær eru svo nálægar rússneska birninum og hafa svo lengi haft hann yfir sér, sumar reyndar langt aftur í aldir. Þeim er eðlilegt að vera á varðbergi ef stórveldinu skyldi vaxa fiskur um hrygg og vilja fara að huga að sögulegum auðlindarétti.
Á hinn bóginn er bágt að sjá hvaða nauður rekur Íslendinga til að hanga enn utan í Nató. Yfirvarpið, Rússagrýlan, þykir ekki lengur gjaldgeng þótt stundum sé enn reynt að púa lífi í líkið. Umsvif hersins eru úr sögunni, en þau voru eina vitræna ástæðan fyrir veru hans hér þótt þau gögnuðust nær einvörðungu verktökum. Nató berst nú fyrir tilverurétti sínum og er farið að skipta sér af átökum í öðrum heimshlutum þar sem það gerir einungis illt verra einsog oftast er um erlenda íhlutun. Það hefur alltaf verið til skammar að binda trúss sitt við bandalag sem þrífst öðru fremur á hergagnaframleiðslu. Nær væri að snúa sér að bráðnauðsynlegri eflingu lögreglu og landhelgisgæslu heldur en sóa fé í að búa til einhverjar sýndarþarfir í hervörnum. En kannski eru hér nýir verktakar á ferðinni.
Það er víst til lítils að ætla í einu vetfangi að svipta burt blekkingarhulu sem fólk hefur alist upp við frá blautu barnsbeini. En samvisku sinnar vegna er ekki rétt að þegja um það sem sannast sýnist.
Aðrar greinar eftir Árna Björnsson á Friðarvefnum:
Var þörf á varnarliði?
Um orðið varnarlið
Eins og fram hefur komið hefur formaður Samtaka hernaðarandstæðinga, Stefán Pálsson, sótt um stöðu forstjóra Varnarmálastofnunar (sjá fréttatilkynningu). Alls hafa 25 manns sótt um stöðuna og hefur utanríkisráðuneytið nú birt lista yfir umsækjendurna á vefsíðu sinni. Stofnunin á að taka til stafa 1. júní.
Þriðjudaginn 6. maí lagði Steingrímur J. Sigfússon fram fyrirspurn í óundirbúnum fyrirspurnartíma á Alþingi um kostnað við eftirlitsflug franskra herþota hér og réttarstöðu frönsku hersveitarinnar, m.a. með tilliti til vopnaburðar og heimilda til að stöðva ferðir flugvéla hér við land.
Utanríkisráðherra skaut sér að mestu undan því að svara seinni hluta fyrirspurnarinnar, en afsakaði þetta dæmalausa fíflaverk svo:
„Hvað varðar þessa frönsku sveit sem hingað er komin þá er hún komin í samræmi við þá niðurstöðu sem fékkst á vettvangi NATO eftir að forsætisráðherra hafði óskað eftir því að NATO legði á það mat með hvaða hætti við þyrftum að halda úti eftirliti með lofthelgi okkar á Íslandi þannig að viðunandi væri. Niðurstaða NATO varð sú að við þyrftum að hafa ratsjáreftirlitskerfi sem væri tengt við NATINATS eftirlitskerfi NATO í Evrópu og síðan flugsveitir til eftirlits ársfjórðungslega, það mundi vera við hæfi. Eftir þessu er unnið.
Nú er komin hingað frönsk sveit eins og hér hefur réttilega komið fram. Ég held að það hljóti að teljast nokkur tíðindi að Frakkar séu komnir hingað með eftirlitssveit sína. Þetta er í fyrsta skipti sem aðrir en bandarískar sveitir hafa eftirlit með íslenskri lofthelgi og er reyndar liður í Evrópuvæðingu öryggis- og varnarmála okkar og það merkilega við þetta er líka að Frakkar hafa hingað til staðið fyrir utan hermálanefnd NATO og ekki verið þátttakendur í því starfi.
Kostnaður, samkvæmt ramma fjárlaga í utanríkisráðuneytinu, við allt eftirlit í lofthelgi, er 200 millj. kr. og ekki er gert ráð fyrir því að fara fram úr þeim ramma.“
Sjá nánar:
www.althingi.is/altext/135/05/l06133651.sgml
Fréttatilkynningu utanríkisráðuneytisins um eftirlitsflugið – eða loftrýmisgæsluna – er að finna á vef ráðuneytisins.
Nú eru þær komnar, orrustuþoturnar frönsku. Frá komu þeirra er sagt svo á mbl.is (5.5.2008, 11:49):
Franskar Mirage-herþotur á vegum NATO lentu á Keflavíkurflugvelli í dag en vélarnar munu sinna loftrýmisgæslu við Íslandsstrendur. Þær munu m.a. hafa eftirlit með flugi langdrægra rússneskra herflugvéla í grennd við íslenska lofthelgi.
Tvær orrustuþotur verða verða til taks allan sólarhringinn og eiga þær að geta tekið á loft innan 15 mínúta ef þess gerist þörf. Alls koma um 110 manns til landsins, þar af 50 orrustuflugmenn. Frakkarnir verða hér á landi í um sex vikur eða til 20. júní.
Margir undrast þessa forgangsröðun varðandi öryggismál Íslendinga. Hver er eiginlega tilgangurinn með þessu? Hvílík sóun! Björgunarsveitir þurfa að eyða tíma sínum í sölu á flugeldum og annað fjáröflunarstúss til að fjármagna starfsemi sína meðan milljónatugum er eytt í tilgangslaust eftirlitsflug. Og hvað svo – eiga rússnesku herflugvélarnar svo að fljúga hér í grenndinni eftirlitslaust eftir 20. júni þar til næsta holl af orrustuþotum kemur?
Sigurður Flosason, gjaldkeri SHA, spurði utanríkisráðherra í grein í Morgunblaðinu 2. maí hvort óvinurinn væri fundinn. Greinin birtist undir fyrirsögninni Er Ingibjörg Sólrún búin að finna hann? Fyrirsögnin hér að ofan er hins vegar sú sem Sigurður ætlaði greininni, Hver er óvinurinn? Hann spurði hins sama í ágúst í fyrra. Kannski er óvinurinn fundinn í líki rússneskra herflugvéla? Kalda stríðið endurvakið?
Við birtum hér að neðan grein Sigurðar en fyrri grein hans má finna hér.
MIÐAÐ við fjárframlög til varnarmála á fjárlögum 2008 hlýtur hann að vera fundinn. Varla samþykkir Alþingi að verja til þessa málaflokks af skattfé almennings í landinu svo nemur milljörðum króna nema Íslendingar eigi einhvern óvin.
Á kaldastríðsárunum vissu allir að Rússagrýlan var óvinur Íslendinga, en hún reyndist frekar meinlaus og gaf upp öndina fyrir nærri 20 árum. Fyrir 100 árum voru Grýla og Leppalúði helstu óvinir íslenskra barna, en þau eru löngu dauð og koma því ekki til greina sem óvinir núna nema Ingibjörg Sólrún sé gengin í barndóm. Óvinurinn í Gullna hliðinu reið ekki feitum hesti frá viðskiptunum við kerlinguna þó að hún fengi enga fjárveitingu frá opinberum aðilum né ferðaðist með einkaþotu. Osama Bin Laden liggur úti á fjöllum í Asíu og getur þess vegna varla verið hættulegur óvinur auk þess sem við vitum ekki með vissu hvort hann er dauður eða lifandi. Og ekki getum við lagt í milljarða kostnað gegn óvini sem er kannski dauður. Eitthvað er lifandi ennþá af talibönum í Afganistan þó að við höfum jafnvel sent þangað liðsafla til að stuðla að fækkun þeirra, en ekki eru þeir trúverðugir óvinir til að splæsa milljörðum af almannafé til að verjast. Hund-Tyrkjann flæmdu forfeður okkar burtu með göldrum og sálmasöng, svo ekki er það hann. Jón þumlungur lét brenna Kirkjubólsfeðga í Skutulsfirði vegna veikinda sem hann kenndi þeim um, en var jafnveikur eftir sem áður svo ekki voru þeir réttir óvinir. Það er sem sé vandi að velja sér óvin.
Er það ósanngjörn krafa þeirra óbreyttu skattborgara á Íslandi sem greiða sinn hlut í varnarmálakostnaði fjárlaganna að þeir fái að vita hver er óvinur okkar Íslendinga?
Reykjavík, 2. maí 2008
Um allnokkurt skeið hef ég verið þeirrar gæfu aðnjótandi að fá að gegna formennsku í Samtökum hernaðarandstæðinga. SHA hafa alla tíð verið virkur þátttakandi í umræðu um friðar- og afvopnunarmál og haft sterkar skoðanir á því hvernig varnar- og öryggismálum íslensku þjóðarinnar verður best fyrir komið. Í því sambandi hafa SHA ætíð verið reiðubúin að ráða stjórnvöldum heilt. Til að mynda gáfu þau ítarlega umsögn um nýsamþykkt frumvarp til laga um stofnun Varnarmálaskrifstofu Íslands.
Í umsögn sinni lögðu SHA til að frumvarpinu yrði vísað frá, enda fæli það í sér óásættanlega hernaðarhyggju og ofuráherslu á tengingu við Nató. Því miður varð Alþingi ekki við ábendingum samtakanna og er frumvarpið orðið að lögum. Í dag, föstudaginn 2. maí, rennur svo út umsóknarfrestur um starf forstjóra nýrrar Varnarmálastofnunar.
Að vandlega íhuguðu máli ákvað ég að senda inn umsókn og búa mig undir að taka að mér þetta valdamikla embætti.
Á vef utanríkisráðuneytisins kemur fram að hæfniskröfur séu þessar: “Forstjóri Varnarmálastofnunar skal hafa lokið háskólaprófi og hafa þekkingu á verksviði stofnunarinnar. Við val á forstjóra verður litið til reynslu af mannaforráðum, stjórnun og rekstri, leiðtogahæfileika, hæfni til að tjá sig í ræðu og riti á íslensku og ensku a.m.k., hæfni til upplýsingamiðlunar, samskiptahæfni, frumkvæðis og metnaðar.”
Í gagnrýni SHA á varnarmálafrumvarpið kom fram sá ótti að Varnarmálastofnun kynni að blása út og verða sífellt dýrari í rekstri fyrir skattgreiðendur. Sem forstjóri stofnunarinnar stefni ég að því að halda umsvifum hennar í algjöru lágmarki og minnka allan rekstrarkostnað eins og mögulegt er. Þannig sé ég enga ástæðu til að halda úti kostnaðarsömum heræfingum, eins og lögin gera þó ráð fyrir. Jafnframt virðist mér liggja beint við að fella niður alla þá þætti ratsjárstöðvakerfisins sem ekki gagnast beinlínis fyrir borgaralegt flug. Markmið mitt verður að skila ríkissjóði aftur stærstum hluta þess framlags sem áætlað er til varnarmála á fjárlögum.
Megináherslur mínar í starfi munu verða fólgnar í að tryggja öryggi þjóðarinnar með áherslu á friðar- og afvopnunarmál að leiðarljósi. Í því skyni mun ég t.a.m. leggja til við stjórnvöld að Íslendingar hætti að haga stefnu sinni á alþjóðavettvangi útfrá hagsmunum Nató. Raunar er það sannfæring mín að öryggi landsins verði best tryggt með tafarlausri úrsögn úr hernaðar- og kjarnorkubandalaginu Nató.
Samkvæmt varnarmálalögum er gert ráð fyrir því að forstöðumaður Varnarmálastofnunar standist öryggisvottun Nató. Hver sá sem sækir um starf hjá stofnuninni fellst samkvæmt sömu lögum á að yfirvöld löggæslumála hnýsist í einkamál hans, fortíð og skoðanir, til að leggja mat á hvort viðkomandi teljist háskaleg/ur. Það er mér sem friðarsinna sérstakt tilhlökkunarefni að fá í eitt skipti fyrir öll skorið úr um það hvort hernaðarbandalagið telji mig háskalegan einstakling.
Í mínum huga eru engir hagsmunaárekstrar fólgnir í því að gegna samtímis stöðu forstjóra Varnarmálastofnunar og formennsku í Samtökum hernaðarandstæðinga. Kunni utanríkisráðuneytið að vera á annarri skoðun er ég til umræðu um að láta af þeim félagsstörfum.
Með friðarkveðjum,
Stefán Pálsson
Formaður Samtaka hernaðarandstæðinga