Norðurlandsdeild SHA stóð fyrir fundi á Akureyri laugardaginn 17. mars í tilefni af 4 ára afmæli Íraksstríðsins. Efni fundarins var fyrirlestur Elíasar Davíðssonar: „Er hryðjuverkaógnin raunveruleg?“ Um 20 manns hlýddi á Elías. Hann talar blaðalaust kringum punkta sem hann varpar á vegg auk þess sem hann sýndi eina stutta heimildakvikmynd. Nokkur atriði í máli hans voru sem hér segir:
Hann sýndi hvernig hryðjuverkaógnin er nú skilgreind sem meginógn og viðfangsefni öryggismála af Öryggisráði SÞ, einnig m.a. af NATO og ESB. Næst sýndi hann fram á hvernig dauðsföll af völdum hryðjuverka í heiminum eru hverfandi fá og lítilmótlegar stærðir miðað við flestar aðrar tegundir ótímabærra dauðsfalla. Sérstaða hryðjuverka er að þau eru blásin upp af skipulegum áróðri stjórnvalda og ráðandi fréttastofa út yfir öll tilefni og þó sérstaklega „hættan“ á ókomnum hryðjuverkum. Elías gerði síðan greinarmun á raunverulegum hryðjuverkum andófsmanna og sviðsettum hryðjuverkum stjórnvalda og leyniþjónusta. Hann rakti allangan lista hinna síðarenfndu á 20. öld, nefndi einnig sannanlega sviðsett hryðjuverk hernámsaflanna í Írak og leiddi rök að því að slíkt væri nú mjög stundað til að gefa mynd af andspyrnu Íraka sem gagnkvæmu „ofbeldi trúarhópa“, og um al-Qaeda sem afsprengi bandarískrar leyniþjónustu.
Almennt telur Elías að herfræði þeirra sem nú leiða „stríðið gegn hryðjuverkum“ sé að skapa þá „mynd af óvininum“ sem hentar þeim. Nú er sú mynd af heittrúuðum múslima sem laumast um alls staðar og hvergi á meðal vor, stórhættulegur öryggi borgaranna. Þessi goðsögn er síðan skipulega notuð til að herða eftirlit með alþýðunni og taka hart á öllu andófi. Kjörorðið um baráttu gegn hryðjuverkamönnum virðist vera gripið fagnandi af valdamönnum um heim allan; það auðveldar þeim stjórnun og undirokun. Í öðru lagi er „hryðjuverkaógnin“ skilgreind af vestrænum stjórnvöldum og fréttastofum sem vopnuð barátta gegn vestrænum hagsmunum og „vinveittum“ ríkisstjórnum. Hin nýja áróðurssókn felst í því að stimpla slíka andspyrnu sem „hryðjuverk“ sem „alþjóðasamfélagið“ þurfi að uppræta með öllum tiltækum ráðum.
Seinni hluti erindisins fór í 11. september sem Elías færir rök fyrir að sé einmitt eitt slíkt sviðsett hryðjuverk. Hann sýnir fyrst og fremst hvernig hin opinbera útgáfa atburðanna getur með engu móti staðist. Rökfærsla þeirra sem hafna opinberu skýringunni er ekki síst byggingarfræðilegs eðlis: Stálstrengjabyggingar sem falla lóðrétt saman með hraða fallandi steins og breytast í mjöl og fínt ryk geta ekki verið að falla af völdum holu eftir flugvélarskrokk og mjög afmarkaðs eldsvoða ofarlega í þeim. Elías sýndi einnig stutta heimildakvikmynd frá hinum dramatíska degi þar sem fjöldi manns, m.a. á vettvangi, vitnaði um sprengingar miklu neðar í byggingunum. Allur sá vitnisburður um sprengingar er hins vegar fjarverandi í skýrslum opinberra rannsóknanefnda eftir atburðina. Hvernig sem hinir dularfullu atburðir eru til komnir komu þeir eins og eftir pöntun og urðu átylla nýrrar stórsóknar bandarískrar hernaðar- og heimsvaldastefnu með útlit fyrir enn miklu stærri stríð í náinni framtíð. Einkum vegna þessa er það orðin krafa heimsvaldaandstæðinga að það dómsmál verði tekið upp og upplýst að fullu.
Rökfærsla Elíasar var föst og þung og spurningar hans knýjandi. Afar góður rómur var gerður að fyrirlestrinum.
Þórarinn Hjartarson