December 2007

Hér gefur að líta ávarp Höllu Gunnarsdóttur blaðamanns, sem flutt var á Ingólfstorgi í lok Þorláksmessugöngu.

Kæru friðargöngugarpar

Ég vil byrja á að þakka fyrir tækifærið að fá að ávarpa þennan fund hér í kvöld. Þakkir mínar eru ekki aðeins vegna þess að það sé gaman að fá að vera með ykkur, heldur jafnframt vegna þess að þegar ég vissi að ég ætti að flytja ávarp fór ég að hugsa, sem gerist því miður of sjaldan í amstri dagsins. Ég fór að velta því fyrir mér hvað ég gæti mögulega haft um frið að segja. Og hvers vegna kalla ég mig friðarsinna?

Fyrir nokkrum árum sat ég á netkaffihúsi í Bangkok, höfuðborg Tælands. Hópur ungs fólks sat fyrir framan tölvuskjá og fylgdist með körfuboltaleik í gegnum Netið. Á leið minni út staldraði ég aðeins við og í ljós kom að Ísrael var að keppa og þarna voru saman komnir nokkrir af þeim fjölmörgu Ísraelum sem leggja land undir fót þegar þeir hafa lokið herskyldu sinni.

Jafnaldri minn úr hópnum tók mig tali og eins og venjulega byrjuðum við á að skiptast á upplýsingum um heimaland, ferðalög, starf, nafn og aldur.
„Hvað ertu að gera í þessum bol?“ spurði hann síðan og benti á Che Guevara bolinn sem ég var í.
Ég svaraði því til að ég hefði keypt hann sem minjagrip á Kúbu en Ísraelanum þótti ekki mikið til svarsins koma. „Ég ber enga virðingu fyrir þessum manni,“ sagði hann og bætti við að Che Guevara hefði verið morðingi, drepið fjölda fólks.
Samræðurnar voru eiginlega hættar að vera vingjarnlegar.

Sjálfur var þessi nýi kunningi minn nýbúinn að sinna herskyldu sinni til tveggja ára.
Ég reyndi að eyða umræðuefninu en einhverra hluta vegna fórum við út í bollaleggingar um hvort einhvern tímann væri réttlætanlegt að drepa fólk. Þá sagði Ísraelinn: „Það er máltæki í Ísrael, sem segir, að ef einhver vaknar að morgni til að drepa þig, þá skaltu vakna fyrr og drepa hann.“

Þetta var einn margra Ísraelsmanna sem ég hitti á þessum slóðum.
„En er engin lausn?“ spurði ég einn sem ræddi ástandið á heimaslóðunum við mig.
„Auðvitað, það er alltaf lausn,“ svaraði hann
„Og heldurðu að það geti komist á friður?“ spurði ég vongóð.

Hann hristi höfuðið. Hann hafði ekki von.

Annar sagðist vera með riffil í húsinu sínu enda byggi hann á Gaza. Þegar hann sá að mér svelgdist á sagði hann: „Þú veist ekki hvernig það er.“
Og hann hafði rétt fyrir sér, ég veit ekki hvernig það er.

Ég veit ekki hvernig það er að búa við stríðsátök. Ég hef séð sársaukann í augum fólks sem hefur lifað við stríð en ég er 26 ára, alin upp á Íslandi, og hef aldrei þekkt stríð.

Ég var barn og sá myndir í sjónvarpinu frá stríðinu í Kúweit. Af hverju er fólk að gera þetta? spurði ég, en það var fátt um svör.
– Getur ekki bara verið friður?
– Það er ekki svo einfalt, var viðkvæðið

En hvað er ekki svona einfalt? Að sleppa því að beita ofbeldi?

***

Stríðsátök kosta ekki bara lífin sem er fórnað á vígvellinum.
Ísraelarnir sem ég hitti á ferðalagi höfðu eytt tveimur árum af lífi sínu í hernum. Á sama tíma og ég byrjaði að mennta mig sem kennari og eyddi einu ári í útlöndum, sinntu þeir herþjónustu. Þeir höfðu ekkert val.

Til að halda úti her þarf að samþykkja að það geti í sumum tilvikum verið réttlætanlegt að beita ofbeldi og um leið að það sé réttlætanlegt að ríkið geri það. Til að fólk samþykki það þarf markvissa menningarmótun.

Ungt fólk sem sinnir herþjónustu, hvort sem er í Ísrael, Bandaríkjunum, Súdan, Finnlandi eða Kólumbíu, lærir gildi sem eru í hrópandi andstöðu við þær stoðir sem lýðræðið hvílir á.
Herinn byggir á stigskiptu valdakerfi og mjög harðri ímynd sem er því miður oft kennd við karlmennsku. Við hikum ekki, grenjum ekki og hlýðum skipunum að ofan án þess að spyrja. Karlmennskuímynd sem eyðileggur líf þeirra sem læra að lifa eftir henni, og jafnframt þeirra sem verða á vegi hörkutólanna.

Og hvernig verður þankagangur fólks sem fær þessi skilaboð á viðkvæmum mótunarárum? Mun þetta unga fólk leggja eitthvað gott og heilbrigt fram til samfélagsins?

Stundum er sagt að Ísland eigi ekki að halda úti her vegna þess að engin ógn steðji að landinu.
Það getur vel verið, en það gæti breyst á morgun.

En ég er andvíg því að íslenskum her verði komið á fót vegna þess að fátt er eins skaðlegt samfélagi fólks og sú harkalega menningarmótun sem óhjákvæmilega fylgir hernaðarrekstri.

Þegar við hér á Íslandi segjum við börn eða friðarsinna: Þetta er ekki svona einfalt, þá erum við að réttlæta stríð. Við erum að segja að í sumum tilvikum geti verið réttlætanlegt að beita ofbeldi.

Um leið drepum við vonina, vonina um að hvorki við né nokkrir aðrir í heiminum þurfi að búa við ofbeldi eða ógnina af ofbeldi. Og í staðinn kemur myrkur í augun sem segja: Það er engin von.

Við setjum okkur líka á háan stall; fyrst að minni kynslóð tókst ekki að byggja friðsælan heim þá tekst þinni kynslóð það ekki. Og samþykkjum um leið heim þar sem menn sjá sig knúna til að vakna snemma og drepa þann sem gæti drepið þá.

Það má kalla mig bláeygan, barnslegan ídealista, en ég trúi því einfaldlega að fólk geti lifað saman í friði. Ég hafna því að það sé réttlætanlegt að beita ofbeldi og ég hafna því að hernaðarbrölt sé besta leiðin í samskiptum ríkja.

Ég veit ekki hvernig það er að búa við stríðsátök. Og þannig vil ég hafa það áfram.

Ég óska ykkur öllum gleðilegra jóla, og friðar.

eftir Einar Ólafsson

Eftirfarandi grein birtist á vefritinu ogmundur.is 20. desember, en var send Morgunblaðinu til birtingar í lok nóvember þar sem hún hefur ekki birst enn.

Rúmt ár er liðið síðan síðustu bandarísku hermennirnir yfirgáfu Ísland og hátt á annað ár síðan Bandaríkjastjórn tilkynnti að herstöðin yrði lögð niður. Þessi ákvörðun tengdist breytingum í alþjóðamálum á undanförnum hálfum öðrum áratug, breyttum áherslum bandarískra stjórnvalda og endurskipulagningu herstöðvakerfis þeirra. Jafnframt hafa orðið breytingar á skipulagi og starfsemi NATO og jafnvel eðli þess. Allt þetta kallar að sjálfsögðu á endurmat á stöðu Íslands og afstöðu Íslendinga til þessara mála, endurmat sem hlýtur að vera bæði pólitískt og tæknilegt, ef svo má segja.

Íslensk stjórnvöld virðast hinsvegar líta svo á að þetta kalli einungis á einhverskonar tæknilega aðlögun. Eiginlega hafi þessar breytingar fært þennan málaflokk af hinu pólitíska sviði eða gefi í það minnsta færi á því. Í munnlegri skýrslu sinni til Alþingis 8. nóv. sl. talaði utanríkisráðherra um mikilvægi þess að „leitast við að byggja upp sammæli Íslendinga um grunnatriði utanríkisstefnunnar ólíkt því sem einkenndi 20. öldina oft og tíðum og það stjórnmálaandrúmsloft sem þá var ríkjandi“. Í því skyni hafi verið efnt til opinna funda í háskólunum um erindi Íslands á alþjóðavettvangi. Það er auðvitað ágætt. En í fyrrahaust boðaði þáverandi ríkisstjórn að sett yrði upp öryggismálanefnd með aðkomu allra stjórnmálaflokka á þinginu og núverandi ríkisstjórn ítrekaði það í stjórnarsáttmála. Þeirri nefnd hefur þó ekki verið komið á fót. Hinsvegar kynnti ráðherra það í ræðu sinni að hún hefði skipað starfshóp til að vinna hættumat fyrir Ísland, enda væri það undirstaða haldgóðrar varnarstefnu Íslands til framtíðar.

Miðað við allt sem gerst hefur á þessu rúma ári síðan bandaríski herinn fór er það skrítið að ekki skuli enn hafa náðst að skipa umrædda öryggisnefnd stjórnmálaflokkanna og bendir kannski til að það „sammæli“ sem ráðherrann talar um eigi einfaldlega að byggjast á sameiginlegu gagnrýnisleysi núverandi stjórnarflokka gagnvart NATO og þeirri skoðun þeirra að það sé óumbreytanlegt að utanríkisstefna Íslands byggist á aðildinni að NATO og nánu samstarfi við Bandaríkin. Í erindi sínu á fundi Varðbergs og SVS 27. nóv. sagði ráðherrann stjórnvöld fylgja mati NATO á nauðsyn íslensks loftvarnarkerfis og reglulegs eftirlits flugvéla bandalagsríkja og að slíku samstarfi væri ekki ætlað að leysa af hólmi varnarsamstarf við Bandaríkin (Fréttablaðið 28. nóv.).

Það er eins og reynt sé að koma þeirri hugmynd inn hjá þjóðinni að sá ágreiningur, sem var um utanríkismál eða svokölluð varnarmál á tímum kalda stríðsins, eigi sér ekki lengur neinn grundvöll, hann hafi bara snúist um afstöðuna til Bandaríkjanna eða Sovétríkjanna. Með upplausn Sovétríkjanna og lokum kalda stríðsins stafi hverskyns ágreiningur bara af misskilningi og kreddufestu.

Nú snerist ágreiningur á þessu sviði aldrei nema að hluta um afstöðuna til Sovétríkjanna og æ minna sem á leið. Mér finnst ótrúlegt ef utanríkisráðherra gerir sér ekki grein fyrir því þótt það komi forsætisráðherra kannski á óvart. Ágreiningurinn snerist miklu fremur um afstöðuna til heimsvaldastefnu Bandaríkjanna, eðlis og hlutverks NATO og svo almennt um afstöðuna til hervalds, hernaðarhyggju, kjarnorkuvopna o.s.frv. Upplausn Sovétríkjanna breyta engu um það né heldur endalok kalda stríðsins. Reyndar hafa þessi tímamót miklu frekar afhjúpað heimsvaldastefnu Bandaríkjanna og eðli og hlutverk NATO, sem þó var alltaf augljóst hverjum sem vildi sjá. Það er dapurlegt að sumir, sem þá höfðu augun opin, hafa nú lokað þeim.

Eini skoðanamunur utanríkisráðherra og forsætisráðherra virðist vera að hinn fyrrnefndi hefur heldur meiri ímugust á Bush og stjórn hans, sem sé undantekning á lýðræðis- og frelsisbraut Bandaríkjanna, og er þá gleymt Víetnamstríðið og framganga Bandaríkjanna seint á síðustu öld í Mið-Ameríku og raunar svo víða að of langt er upp að telja.

NATO hefur vissulega breyst, en ekki til batnaðar eins og utanríkisráðherra virðist telja. Nú skilgreinir NATO sig „ekki lengur sem varnarbandalag heldur fremur sem öryggisbandalag,“ segir ráðherrann í skýrslu sinni. „Upprunalegt landvarnarhlutverk er enn til staðar en í hnattvæddum heimi hefur áhersla bandalagsins færst á hinar nýju hnattvæddu ógnir.“ Þessar ógnir séu t.d. útbreiðsla kjarnorkuvopna, alþjóðleg glæpastarfsemi, neikvæðar afleiðingar loftslagsbreytinga, fátækt og örbirgð og hryðjuverk. Um þetta mætti hafa mörg orð og fleiri en hér rúmast. Má þó minna á að Bandaríkin og NATO hafa oft verið heldur treg í taumi varðandi kjarnorkuafvopnun og aðildin að NATO hefur verið sögð ósamrýmanleg yfirlýsingu um kjarnorkuvopnaleysi Íslands. Þá má spyrja hvort flug orrustuþotna eigi að sporna við afleiðingum loftlagsbreytinga eða vígbúnaður Bandaríkjanna og NATO eigi að draga úr fátækt. Þetta er, segir ráðherrann, til marks um að „öryggishlutverkið sjálft er gjörbreytt“. Hér fylgir ráðherrann reyndar línu Bush þar sem öllu er hrært saman til að undirbyggja enn frekari vígvæðingu og skerðingu borgaralegra réttinda. Vonandi sammælast menn seint um það.

Samstarfshópur Friðarhreyfinga efnir til friðargöngu á Þorláksmessu.

Friðarhús er í útleigu þetta kvöld.

Íslenskir friðarsinnar munu að venju standa að friðargöngum á Þorláksmessu. Tilkynnt hefur verið um friðargöngur í Reykjavík og á Akureyri og Ísafirði.

Reykjavík – friðarganga niður Laugaveginn

Safnast verður saman á Hlemmi og leggur gangan af stað stundvíslega klukkan 18:00. Fólk er hvatt til að mæta tímanlega. Friðargangan á Þorláksmessu er nú orðin fastur liður í jólaundirbúningi margra. Gangan í ár er sú tuttugasta og áttunda í röðinni. Að venju munu friðarhreyfingarnar selja kyndla á Hlemmi í upphafi göngunnar áður en lagt verður af stað niður Laugaveginn.

Í lok göngu verður efnt til fundar á Ingólfstorgi þar sem Halla Gunnarsdóttir blaðamaður flytur ávarp en fundarstjóri er Þorvaldur Þorvaldsson.

Söngfólk úr Hamrahlíðarkórnum og Kór Menntaskólans við Hamrahlíð syngur í göngunni og við lok fundar.

Ráðlegt er fyrir göngufólk að mæta tímanlega, því gangan leggur af stað stundvíslega.

Nánari upplýsingar veita: Steinunn Þóra Árnadóttir (s. 6902592/5512592) og Ingibjörg Haraldsdóttir (s. 8495273/5528653)

Akureyri – blysför í þágu friðar

Samtök hernaðarandstæðinga á Norðurlandi standa fyrir Blysför í þágu friðar á Akureyri á Þorláksmessu. Gengið verður frá Samkomuhúsinu í Hafnarstræti kl. 20.00 og út á Ráðhústorg.

Kjörorð eru þau sömu og undanfarin ár:
– Frið í Írak!
– Burt með árásar- og hernámsöflin!
– Enga aðild Íslands að stríði og hernámi!

Ávarp flytur Hannes Örn Blandon prófastur. Félagar úr Kór Akureyrarkirkju syngja.

Ísafjörður – friðarganga frá Ísafjarðarkirkju

Gengið verður frá Ísafjarðarkirkju klukkan 18:00 á Þorláksmessu. Á Silfurtorgi verður svo stutt dagskrá með tónlistaratriði, ljóðaflutningi og Anna Sigríður Ólafsdóttir flytur ávarp.

Bókmenntakynning MFÍK

laugardaginn 15. desember 2007 kl.14:00

MÍR-sal, Hverfisgötu 105 (á horni Snorrabrautar)

Auður Ólafsdóttir
Afleggjarinn

Berglind Gunnarsdóttir
Tímavillt

Freyja Haraldsdóttir og Alma Guðmundsdóttir
Postulín

Guðrún Hannesdóttir
Fléttur

Halldóra Thoroddsen
Aukaverkanir

Ingibjörg Haraldsdóttir
Veruleiki draumanna

Ólöf P. Hraunfjörð kynnir
Sykurmolinn eftir Huldu Hraunfjörð Pétursdóttur

Sigurlín Bjarney Gísladóttir
Fjallvegir í Reykjavík

Aðventustemning – Kaffisala
Húsið opnar kl. 13:30 – Allir velkomnir.

Ágóði af kaffisölu rennur til Mæðrastyrksnefndar Reykjavíkur

Menningar- og friðarsamtökin MFÍK
Pósthólf 279, 121 Reykjavík http://mfik.is

Samstarfshópur friðarhreyfinga fundar í Friðarhúsi.

Miðnefndarfundur SHA í Friðarhúsi.

Hér að neðan gefur að líta grein eftir Þórarinn Hjartarson, félaga í SHA til fjölda ára, þar sem hann ræðir útbreiddar kenningar um að hryðjuverkaárásirnar í Bandaríkjunum ellefta september 2001 hafi í raun verið framkvæmdar af bandarískum ráðamönnum, til að skapa andrúmsloft ótta og til að réttlæta stríðsrekstur Bandaríkjamanna í erlendum ríkjum og gefa leyniþjónustu landsins færi á að ganga milli bols og höfuðs á ýmsum pólitískum andstæðingum sínum.

Svipuð sjónarmið hafa áður verið reifuð í aðsendum greinum hér á Friðarvefnum, einkum í greinum eftir Elías Davíðsson, annan afkastamikinn gagnrýnanda bandarískrar heimsvaldastefnu.

Öðru hvoru hafa skrif þeirra Þórarins og Elíasar sem hér hafa birst verið tekin upp og túlkuð á þann hátt að um stefnu SHA væri að ræða. Má í því sambandi nefna spjallþáttastjórnandann Egil Helgason, sem hefur um allnokkurt skeið haft talsverðan áhuga á að ræða um SHA, en minna lagt sig eftir að ræða við fulltrúa samtakanna.

Auðvitað ætti ekki að þurfa að taka það fram að greinar sem birtast hér undir nafni höfunda hljóta að teljast á ábyrgð þeirra sjálfra. Stefna SHA birtist hins vegar í þeim samþykktum og ályktunum sem samtökin gera í eigin nafni, umsögnum um lagafrumvörp og ritstjórnargreinum á Friðarvefnum eða í fréttabréfi og tímariti félagsins.

Vitaskuld felst þó í birtingu slíkra greina viss viðurkenning á að efni þeirra skipti máli í umræðum um friðar- og afvopnunarmál. Það er staðreynd að allstór hópur fólks sem barist hefur gegn stríðunum í Írak og Afganistan aðhyllist kenningar um samsæri varðandi ellefta september.

Hvað skiptir máli?

Sá er þetta ritar, leggur ekki trú á þessar kenningar og – sem skiptir raunar meira máli í þessu samhengi – telur að JAFNVEL ÞÓTT kenningar þessar væru réttar, þá skiptu þær EKKI MÁLI fyrir forsendur okkar hernaðarandstæðinga í baráttunni gegn stríðunum í Írak og Afganistan.

Það eru gömul og ný sannindi að “sannleikurinn er fyrsta fórnarlambið í stríði”. Raunar mætti endurskoða það orðatiltæki – því sannleikanum er yfirleitt fórnað áður en fyrsta skotinu er hleypt af.

Á öllum tímum hafa stríðsæsingaöfl hagrætt sannleikanum eða gripið til hreinna lyga til að réttlæta stríð. Staðreyndin er sú að þorri fólks óttast stríð og er er ekki til í að styðja eða umbera stríðsrekstur, nema að valdsmönnum takist að telja fólkinu trú um að það sé óumflýjanlegt, andstæðingurinn illur og dýrðlegur sigur helst innan seilingar. Öll helstu stríð tuttugustu aldar hafa að einhverju leyti verið réttlætt með lygum – af öðrum málsaðila eða báðum. Heimsstyrjaldirnar tvær, Víetnamstríðið, fyrra Íraksstríðið og svo mætti lengi telja. Lygar og stríð fylgjast að.

Með þetta í huga efast sá er hér stýrir lyklaborði ekki um það að bandarísk stjórnvöld hafa gripið til rangfærslna til að réttlæta stríðsaðgerðir sínar á síðustu misserum. Raunar væri það fyrst verulegt stílbrot ef ráðamenn í Hvíta húsinu og Pentagon hefðu ekki gripið til slíkra ráða.

Og óháð spurningunni um það hvað gerðist nákvæmlega þann 11. september 2001 er ljóst að Bandaríkjastjórn hikar ekki við að nota örlög fólksins sem dó þann dag sem pólitískt áróðurstæki til að ná fram pólitískum markmiðum – hvað sem sannleikanum líður. Þetta sést best í því hvernig Bandaríkjaforseti hefur ítrekað gefið í skyn þátt Íraka í hryðjuverkunum 2001 í ávörpum til almennings, þótt stjórn hans viðurkenni raunar að þar hafi ekki um nein tengsl verið að ræða.

Sem fyrr segir, leggur undirritaður takmarkaða trú á samsæriskenningar sem fram hafa komið varðandi ellefta september. Fyrir því eru ýmsar ástæður sem ekki er færi á að rekja í þessari grein. Það er á hinn bóginn lofsvert að hópur fólks sé til í að fórna orku sinni og tíma til að draga viðtekin sannindi í efa og spyrja nýrra spurninga – einkum ef sú viðleitni verður ekki á sama tíma til að draga úr krafti fólks til að berjast fyrir öðrum (og mögulega brýnni?) málum.

Til hvers berjumst við?

Í mínum huga er aðalatriðið þó það að hvernig svo sem stóð á hryðjuverkunum ellefta september, þá breytir það nákvæmlega engu um forsendur baráttu okkar.

Það skiptir ekki máli hvort íslamskur hryðjuverkamaður með dúkahníf eða CIA-agent með fjarstýringu sprengdi skrifstofubyggingu í New York – eftir sem áður erum við sem friðar- og afvopnunarsinnar á móti því þegar ríkustu og öflugustu herveldi heims láta sprengjum rigna yfir fátækt fólk í fjarlægum löndum.

Við erum á móti því þegar grundvallarmannréttindi eru fótum troðin og mönnum er varpað í fangabúðir og haldið þar með pyntingum í áraraðir án dóms og laga.

Við erum á móti því að auka völd leyniþjónusta og annarra opinberra stofnanna til að ráðast inn á stöðugt fleiri svið í einkalífi fólks og beita hvers kyns njósnum í nafni “stríðs gegn hryðjuverkum”.

Við erum á móti því að öflugustu herveldi heims stundi grímulausa heimsvaldastefnu í þriðja heiminum og ásælist auðlindir annarra ríkja í krafti herstyrks.

Við erum á móti því að vopnasalar maki krókin, meðan hermálaráðuneyti um víða veröld taka til sín stöðugt stærri hluta þjóðarauðsins á kostnað brýnni viðfangsefna.

Afstaða okkar í öllum þessum málum er óháð því hversu mikinn eða lítinn trúnað við leggjum á kenningar um samsæri bandarískra alríkisstofnanna. Stríðin í Írak og Afganistan eru jafnröng hvort sem hin opinbera söguskoðun um þá atburði er rétt eða röng.

Flóknara er það mál nú ekki.

Stefán Pálsson,
formaður Samtaka hernaðarandstæðinga

eftir Þórarinn Hjartarson

Ég er orðinn nokkurn veginn sannfærður um að voðaverkin í New York 11. september voru innherjaverk úr bandarísku stjórnkerfi og leyniþjónustu. Þessi skoðun er útbreidd , einkum í Bandaríkjunum. Af hverju ræðum við hana þá ekki?

Hin opinbera skýring á 11. september stenst ekki. Fjölmörg atriði skera í augu.

Til dæmis það að allir turnarnir þrír skyldu hrynja nánast á hraða fallandi steins. Á kvikmyndum virðast þeir breytast í duft og hrynja án mótstöðu niður í gegnum sjálfa sig (einnig „turn númer sjö“ sem ekki varð fyrir neinni flugvél). Það er verkfræðingum ráðgáta hvernig brennandi flugvélabensín gat farið svona með stálgrind þessara bygginga.

Til dæmis það að enginn maður skuli enn hafa verið dæmdur fyrir illvirkin.

Til dæmis það furðulega flugafrek ungra og óreyndra Araba sem aldrei höfðu flogið farþegaflugvélum áður, en hittu samt með mikilli nákvæmni tilætlaðar byggingar, eða það að þeim tókst fyrst öllum að hverfa úr radarsambandi áður en nokkur flugmaður náði að senda út neyðarkall.

Ekki er saknað neinna farþega úr þeirri farþegavél sem á að hafa flogið á Pentagon-bygginguna.

Æðsti maður pakistönsku leyniþjónustunnar ISI, Mahmoud Ahmad, var í Washington dagana kringum 11. september og átti fundi með kollegum sínum hjá CIA og Pentagon. Mánuði síðar vitnaði indversk leyniþjónusta um peningasendingu fyrir tilstilli hins sama Mahmoud Ahmad inn á bankareikning flugræningjans Mohammed Atta í Flórída stuttu fyrir 11. september.

Atburðirnir á Manhattan 11. september komu eins og pantaðir. Þeir urðu startskot fyrir nýja og harðari heimsvaldastefnu Bandaríkjanna undir forystu nýhægrimanna. Jafnvel sjálfan 11. september var ekki aðeins lýst yfir stríði gegn Al-Qaeda og Talibanastjórninni í Afganistan heldur mæltist Rumsfeld til þess við herforingja sína að þeir undirbyggju hernaðaraðgerðir gegn Írak.

Bandaríkin eða önnur árasarríki hafa aldrei lagt fram snefil af sönnun fyrir því að Afganistan, eða Írak – hvað þá Íran – tengist neitt árásunum á þessa ágætu turna en hóta samt löndunum innrásum hverju á fætur öðru, og framkvæma þær síðan.

Við hljótum að spyrja: Hver hagnast á svona atburði? Múslímaríki? Pólitískir íslamistar? Eða þeir sem hyggja á innrásir í múslímaríki? Markmið pólitískra hryðjuverka á væntanlega að vera að vekja athygli á pólitískum málstað. En hryðjuverkin 11. september eða t.d. í neðanjarðarlestum Lundúna hanga eins og í lausu lofti. Skilaboðalaus. Það eru því fréttaskýrendur eða stjórnvöld sem túlka málstaðinn á bak við. Skjótt eftir 11. september lagði Bush fram hina einföldu skýringu: They hate our freedoms! „Með hverri kynslóð hefur heimurinn skapað óvini mannlegs frelsis. Þeir hafa ráðist á Bandaríkin af þvi við erum heimili og vörn frelsisins… Söguleg ábyrgð okkar er ljós: að svara þessum árásum og losa heiminn við mikið böl.“ (www.whitehouse.gov/news/releases/2001/09/20010914-2.html)

Við vitum nú að þær „sannanir“ um gjöreyðingarvopn sem Powell og Blair og co lögðu fram fyrir Öryggisráð SÞ og víðar vikurnar fyrir innrásina í Írak voru pantaður uppspuni frá leyniþjónustum þeirra.

Stríðsföngum sem eiga að tengjast Al-Qaeda er safnað í fangabúðirnar í Guantanamo á Kúbu. Þar hafa löngum setið 400-500 manns. Af þeim hafa um 10 verið ákærðir og enginn fundinn sekur um neitt. Af hverju? Kannski af því þeir hafa ekki framið nein hryðjuverk. Af hverju voru þeir fangelsaðir? Til að fylla út í mynd?

Er öll myndin af „hryðjuverkaógn“ einn lygavefur, spunninn upp frá rótum?

Með „hryðjuverkaógn“ sem réttlætingu geysast bandarískir heimsvaldasinnar ásamt bandamönnum fram, heyja „fyrirbyggjandi stríð“ með milljónum fórnarlamba, byggja herstöðvar og flytja aðrar í samræmi við nýjar strategískar línur (og olíuflutninga). Þeir snúa öllum staðreyndum á haus og lýsa fórnarlömbum árása sinna sem ógnun við Vesturlönd. Og hryðjuverkin sem eiga að vera réttlæting þessa „stríðs“ eru dularfull svo ekki sé meira sagt.

Heima fyrir setja þeir á sérstök hryðjuverkalög („Patriot act“) með víðtækri skerðingu mannréttinda. Þeir hervæða eigið efnahagslíf með stórkostlega auknum útgjöldum til hermála svo nú standa Bandaríkin fyrir a.m.k. helming herútgjalda á heimsvísu. Leyniþjónusta og hermálayfirvöld taka æ meir stjórnina í utanríkismálum í náinni samvinnu við Wall Street.

Bandaríkjastjórn er að ýmsu leyti hættulegri þjóðum heims en fyrri útþenslumenn eins og t.d. Hitler. Hún hefur miklu breiðara fylgi bandamannaríkja og hún hefur allt aðra áróðursstöðu en Hitler. Eins og hjá Hitler er bandarískum hernaðaráróðri mjög miðstýrt, stóru fréttastofurnar voru innbyggður hluti herfylkjanna í innrásunum í Afganistan og Írak. Allt sem snertir „stríðið gegn hryðjuverkum“ sækja þær beint til CIA og hermálayfirvalda. Hitt er verra: Sama lygasagan endurómar á flestum voldugustu fréttastofum heims, a.m.k. um hinn vestræna heim, þar með töldum öllum helstu fjölmiðlum á Íslandi. Það sem við heyrum er hin miðstýrða vestræna lygasaga.

Við sjáum æ betur að það stríð, sem farið var út í sem svar við 11. september, snýst ekki um það að stöðva yfirgangsmenn, koma á lýðræði, lögum og reglu né neitt í þá veru. Þetta er gamaldags ránsleiðangur og landvinningastríð. Íslenskir fjölmiðar viðurkenna að bandarískir ráðamenn hneigist vissulega til „hernaðarlegra lausna“ en gefa oft í skyn að þeir hrekist út í alls konar ófærur gegnum klúður og klaufagang. Það er rangt. Þeir hneigjast til kapítalískrar gróðasóknar og heimsvaldastefnu og þeir reka hana meðvitað, ekki fyrir mistök. Og þeir reka hernað sinn líka á vegum heimsvaldasinna allra landa. Heimsvaldakerfið er ein heild þrátt fyrir innri andstæður þess.

Púslubitarnir birtast okkur til gagnrýninnar skoðunar. Okkar er að raða þeim saman í heillega mynd. Myndin er ískyggileg. Hin efnahagslegu og hernaðarlegu yfirráð heimsvaldasinna á hnettinum kasta nú æ svartari skuggum á samtíð okkar og framtíð.

Önnur Perluhöfn?

Sérhverju ríki sem hyggur á stríð er það nauðsyn að byggja upp hernaðaranda heima fyrir. Til þess þarf að búa til þá mynd af „óvininum“ sem eykur stuðning við hernað gegn honum. Að því leyti voru ár kalda stríðsins þægileg vestrænum ríkisstjórnum: Óvinurinn var þarna! Það var auðvelt að benda á hann, kannski „fótósjoppa“ hann aðeins, og réttlæta þannig íhlutanir í fjarlægum löndum. Eftir 1991 urðu vandræði af því „óvinurinn“ var horfinn. Heimslöggan átti sér ekki sína gömlu réttlætingu. Þurfti þá ekki að búa nýjan óvin til?

Þann 11. september 2001 spratt hann fram, óvinurinn sem hafði vantað. Atburðina þann dag nýttu bandarísk nýhægriöfl til herkvaðningar fyrir afar herskáa heimsvaldastefnu. Bush forseti ku hafa skrifað í dagbók sína að kvöldi 11. september: „Það sem gerðist í dag var Perluhöfn 21. aldar“ (Washington Post 27. jan. 2002). Þetta samhengi sjá allir og viðurkenna. En er ekki nærtækt að leita skýringa á sjálfum atburðunum 11. september í þessu sama ljósi?

Á seinni árum hafa sífleiri höfundar gert einmitt það. Ég nefni höfundinn David Ray Griffin og bók hans The New Pearl Harbor frá 2004. Eins og margir fleiri nefnir hann í þessu sambandi stefnumörkun samtaka að nafni „Verkefni fyrir nýju amerísku öldina“ frá árinu 2000, samtaka nýhægrimannanna kringum Bush, með Cheney, Wolfowitz og Rumsfeld sem meðlimi. Þar sagði að Bandaríkin yrðu að snúa frá þróun 10. áratugarins í átt til afvopnunar og treysta hernaðarlega yfirburði sína til hnattrænna yfirráða. Því væri öðru brýnna
a) að efla hernaðarþátt hagkerfisins enn meir og hagnýta helstu tækninýjungar á því sviði,
b) tryggja yfirráð yfir helstu olíusvæðum heimsins. Talað var um olíusvæðin við sunnanvert Kaspíahaf og ríkin við Miðjaraðrhafsbotn og Persaflóa.
En fram kom að innra ástand og hugarfar landsmanna væri veikur hlekkur: „Að breyta bandaríska hernum herfræðilega í heimsvaldasinnaðan kraft hnattrænna yfirráða útheimtir geysilega aukningu á útgjöldum til varnarmála… Umbreytingin mun líklega taka langan tíma nema til komi hamfaraatburður (katastrófa) sem virkar sem hvati, líkt og nýtt Pearl Harbor.“ („Project for the New American Century“, Wikipedia)

Fyrir sæmilega gagnrýnið fólk hefði það mátt hringja klukkum grunsemdar að aðeins klukkutíma eftir árásina á turnana lýsti Bush-stjórnin yfir að Al-Qaeda bæri ábyrgð á henni og seinna sama dag sagði hún Talibanastjórnina í Afganistan meðseka (hýsill hryðjuverkamanna!) og um leið lýsti hún yfir „stríði gegn hryðjuverkum“ sem síðan hefur staðið. Engar sannanir. Ég og aðrir hugsuðu: Við fáum bráðum að vita sannanirnar. En þær voru aldrei lagðar fram.

Í Bandaríkjunum hefur olíuauðmagnið nú forskot á flesta eða alla aðra í aðgengi að stjórnsýslunni sem sést á því að Bush, Cheney og Rice koma öll beint úr olíufélögunum í stjórnmálin. Innrásir og íhlutanir bandarískrar heimsvaldastefnu eftir 1991 hafa orðið á stöðum sem svara fullkomlega til bandarískra olíuhagsmuna (breska og bandaríska olíuauðmagnið er reyndar mjög samrunnið). Í beinu framhaldi af atburðunum 11. september hafa Bandaríkin komið sér upp nýjum langtímaherstöðvum meðfram væntanlegum olíuleiðslum í Afganistan, Pakistan, Kirkistan og Úsbekistan [Georgíu, Azerbædjan?]. Tryggja þurfti lindir og flutningsleiðir á hinum ríku olíusvæðum við sunnanvert Kaspíahaf og nýta þá möguleika sem sköpuðust eftir 1991. Leiðin til Indlandshafs liggur um Afganistan og Pakistan. Önnur flutningsleið væri vestur um Kákasuslönd (Azerbædjan og Georgíu). En pólitískt ástand var víða ótryggt. Öðru brýnna var þó að tryggja sér Miðausturlönd og þá sérstaklega að skipta um stjórn í Írak.

Í viðbót við hina herskáu utanríkisstefnu olli 11. september líka straumhvörfum varðandi hert tök og eftirlit með eigin samborgurum. Völd þjóðþinga minnka, völd leyniþjónustu vaxa. „Í þessu alræðiskerfi í sköpun eru stofnanir borgaralegrar stjórnunar leystar af hólmi af stofnunum hers, leyniþjónustu og lögreglu. Í Bandaríkjunum hefur CIA í raun farið að leika hlutverk skuggaráðuneytis í því að móta og túlka bandaríska utanríkisstefnu. Þar að auki hafa störf leyniþjónustunnar runnið saman við störf fjármálakerfisins.“ (Chossudovsky, America´s “War on Terrorism“, 118).

Hryðjuverkalög

Í framhaldi af 11. september og aftur eftir sprengjurnar í London 2005 hefur verið komið á í áföngum sérstökum „hryðjuverkalögum“, fyrst í Bandaríkjunum síðan í Bretlandi, Evrópusambandinu og víðar. Eitt af því sem lögin gera er að tryggja aðgang lögreglu að persónuupplýsingum og skilríkjum, bankareikningum, heimilistölvum, einkasíma… Komið er upp miðlægum gagnagrunnum með miklu upplýsingamagni um þegna einstakra ríkja þar sem CIA hefur einnig aðgang að þeim. Heimildir og vald lögreglu hefur stórlega aukist. Annað sem hin nýja „öryggisvæðing“ samfélagsins gerir er að eyða aðgreiningunni á milli hers og borgaralegra stofnana. Sú aðgreining var jafnan mjög skýr í Bandaríkjunum en nú vinna fulltrúar lögregluríkisins að því að eyða henni í nafni átaksins gegn „hryðjuverkum“ og önnur lönd fylgja á eftir. „Stórabróðurþjóðfélagið“ er í öruggri þróun.

Hryðjuverk undir fölsku flaggi

Fulltrúar lögregluríkis og heimsvaldastefnu þurfa að „markaðssetja og selja“ „hryðjuverkaógnina“ af því hún er réttlæting fyrir íhlutunum í fjarlægum löndum og réttlæting fyrir hertum tökum á öllu andófi heima fyrir. Þegar „íslamskir hryðjuverkamenn“ hafa verið útnefndir sem hinn nýi óvinur er fullkomlega rökrétt hjá fulltrúum lögregluríkisins: a) að framkvæma hryðjuverk og koma sök á íslamista, b) að lokka reiða (og kannski heittrúaða) íslamista til hryðjuverka, c) að blása slík atvik upp í fjölmiðlum eins mikið og kostur er.

Við heyrum um mörg dularfull og mjög oft óupplýst hryðjuverk önnur en 11. september, sem skrifuð hafa verið á reikning íslamista eða múslímaríkja: Sprengingin yfir Lockerbie, sprenging í World Trade Center árið 1993, Madríd 11. mars 2004, neðanjarðarlestir Lundúna 7. júlí 2005, árásin á Gullnu moskuna í Samarra í febrúar 2006. Þessi voðaverk eiga það sameiginlegt að þau nýtast herskáum heimsvaldasinnum sem réttlæting gerða þeirra en þau munu aldrei geta nýst múslimum, hvorki í múslimaríkjum né á Vesturlöndum. Það má vekja grunsemdir um þessi hryðjuverk að hinum seku tekst yfirleitt á einhvern hátt að sleppa undan lögreglunni. Í því samhengi má vel leiða hugann að nokkrum sviðsettum hryðjuverkaaðgerðum frá tíma kalda stríðsins: Operation Northwoods 1962 gagnvart Kúbu (ítarlega undirbúin af CIA en hætt við), árás á bandarísk herskip á Tonkinflóa 1964, sem markaði upphaf loftárása á Norður-Víetnam eða svokallaðar Gladio-aðgerðir tengdar bæði CIA og NATO þar sem leyniþjónustumenn smugu m.a. inn í Rauðu herdeildirnar á Ítalíu á árunum 1969–1987 og komu í kring hermdaraðgerðum sem kostuðu hundruðir saklausra borgara lífið.

Íslamískir hópar

Í baráttu við Sovétríkin, einkum í stríðinu í Afganistan, varð til þýðingarmikið samstarf bandarískrar leyniþjónustu við andspyrnuöflin þar í landi sem eðlilega voru oftast íslamísk. Bandarísk vopnaaðstoð og sala kom þar mjög við sögu. Samtímis varð Pakistan að mikilvægasta bandamanni Bandaríkjanna á svæðinu. Landið fékk afar öfluga leyniþjónustu sem gegnt hefur lykilhlutverki við landvinninga Bandaríkjanna á nýjum svæðum. Það er auðskilið að ólíkir aðilar áttu samleið í því að fella og síðan leysa upp Sovétríkin, og í því verkefni kom CIA á samvinnu við litla skæru- og hryðjuverkahópa sem síðan hafa starfað í skuggsælum samböndum við leyniþjónustuna. Milligönguaðili er þá gjarnan pakistanska leyniþjónustunetið ISI. Menn sem virðast hafa tengst bandarískri leyniþjónustu á þessum tíma eru t.d. Sádinn Osama bin Laden og Jórdaninn Al-Zarqawi. Ekki veit ég hvernig tengsl slíkra íslamískra smáhópa eru við CIA eða hvernig þeir líta á hlutverk sitt. Hitt sýnist ljóst að bandarísk leyniþjónusta hefur veðjað mjög á suma þeirra og talið starfsemi þeirra geta gagnast vel bandarískum hagsmunum. Og þá er síst til skaða að viðkomandi hópar berjist opinberlega gegn Bandaríkjunum. Stuðningur við þá bak við tjöldin þjónaði einmitt því hlutverki að skapa hentugan ytri óvin. Sú óvinasmíði er síðan eitt meginverkefni leyniþjónustunnar – og hinna stóru stjórnhollu fréttastöðva.

Á tímanum eftir 11. september og kringum innrásina í Írak voru bandarískar almannavarnir aftur og aftur settar á næsthæsta viðbúnaðarstig (Code Orange Alert). Og ævinlega hefur þetta verið tengt við Al-Qaeda. Þann 5. febrúar 2003 lagði Powell utanríkisráðherra fyrir Öryggisráðið upplýsingar um dularfulla Al-Qaeda-menn í Írak (Al-Zarqawi) og aðgang þeirra að geislasprengjum og gjöreyðingarvopnum Saddams og tveimur dögum síðar var málinu í fréttastofum snúið yfir í yfirvofandi árás á Bandaríkin (ABC News, 9. febr. 2003). Um jólin 2003 voru stöðvaðar nokkrar Air France flugvélar til Bandaríkjanna og almannavarnir aftur settar á næsthæsta stig því sagt var að Al-Qaeda-menn væru þar að bóka sig. Fleiri viðvaranir komu síðar, m.a. á seinustu vikum fyrir bandarísku forsetakosningar 2004, um hugsanlegar árásir á flokksþing stóru flokkanna, síðan um árásir á Alþjóðabankann og Alþjóðagjaldeyrissjóðinn og landið var enn og aftur sett á hátt viðbúnaðarstig. Upphlaup urðu um varnir gegn bólusótt frá Írak og uppþot vegna rísíns, taugagass og miltisbrands í Bretlandi og Bandaríkjunum komu í sambandi við stríðsviðbúnaðinn til þess fallin að vekja tilfinningu fyrir nauðsyn traustra hervarna og öryggisþjónustu (sjá t.d. „Anthrax attack on US Congress..“, Middle East Times, 11. des. 2006). Allur þessi viðbúnaður átti það sammerkt að hættan reyndist reist á hæpnum eða tilbúnum forsendum. Það kom aldrei fram á stóru fréttastofunum en rannsóknarblaðamenn og gagnrýnir höfundar hafa í hverju tilfelli rakið heimildaslóðina inn í myrkviði vestrænnar leyniþjónustu. Leyniþjónustan hefur þá staðföstu stefnu að upplýsa málin ekki en eftir sat jafnan sú tilfinning að nauðsynlegt væri að grípa til aðgerða gegn hinum voðalegu hryðjuverkamönnum.

Nokkrum sinnum hefur verið æft og undirbúið „hæsta viðbúnaðarstig“ (Code Red Alert) sem jafngildir herlögum í Bandaríkjunum. Æfingarnar eru takmarkaðar við þröngt lag efstu embættismanna innan lögreglu og ríkisstofnana, fjármálastofnana o.fl. Þær þjóna því að skapa samstöðu meðal æðstu embættismanna um stríðið sem kall tímans og samþykki við hugsanlegum herlögum í Bandaríkjunum. (Chossudovsky, America´s “War on Terrorism“, 306-7)

7. júlí 2005 sprungu þrjár sprengjur samtímis í neðanjarðarlestum Lundúna. Samdægurs lýsti Tony Blair Al-Qaeda ábyrg (að vanda án rökstuðnings). Scotland Yard-menn þeystu til Pakistan og hófu samvinnu við ISI. Fljótlega höfðu leyniþjónustur grafið upp nöfn tveggja bakmanna sem báðir væru tengdir Al-Qaeda, M.N. Noor Khan sem áður hafði tengst hryðjuverkaógn sem kom af stað „næsthæsta viðbúnaðarstigi“ í Bandaríkjunum á afar hæpnum forsendum (það var m.a. niðurstaða FBI, Chossudovsky, 332), menn hafa síðan rakið slóð hans til pakistönsku ISI. Hann ku hafa verið á fundum í Pakistan árið 2004 þar sem London-sprengingar voru undirbúnar (Chossudovsky, 333-4). Og fljótt kom upp annað nafn: H.R. Aswat, Breti búandi í Zambíu. Hann vinnur fyrir íslamísk samtök í Bretlandi, Al-Muhajiroun, sem hafa verið virk í Afganistanstríði, Bosníustríði og Kosovo-deilunni, og tengsl þeirra við bresku leyniþjónustuna B-16 hafa orðið æ augljósari. Síðustu vikurnar fyrir London-sprengingarnar var hann fangelsaður oftar en einu sinni af pakistönsku lögreglunni og einnig þeirri ísraelsku, en honum var jafn óðum sleppt að tilstuðlan B-16. (Chossudovsky, 336-38)

Írak

Samkvæmt hinni vestrænu lygasögu snýst stríðið í Írak um baráttu við hryðjuverkamenn. Fyrst voru „hryðjuverkamennirnir“ gjarnan sagðir gamlir Saddamistar (Bathflokksmenn) en jafnframt voru sífleiri andspyrnuaðgerðir eignaðar „erlendum vígamönnum“, einkum Al-Qaeda undir forustu hins blóðþyrsta jórdanska Al-Zarqawi. En snemma árs 2006 breyttist áróðurinn nokkuð snögglega og eftir það er stríðið í Írak sagt snúast um átök milli ofstækisfullra trúarhópa. Þetta lepja íslenskar fréttastofur eftir. Borgarastríð! rétt eins og aldrei hafi verið ráðist á landið.

Segja má að miklar sprengingar í Gullnu moskunni í Samarra í febrúar 2006 (reyndar varð aftur sprenging í moskunni árið síðar) hafi markað þau kaflaskil þegar Íraksstríðið fékk hið nýja innihald hjá vestrænum fréttastofum. Rétt eins og 11. september var skýringin tilbúin fyrirfram: Lýst var strax opinberlega yfir að sprengingin væri verk Al-Qaeda sem vildi koma á átökum milli Súnníta og Síta. Það var ekki útskýrt frekar og enginn raunveruleg rannsókn fór fram á sprengingunum. Fréttastofurnar löptu upp lygasöguna. Ári eftir sprenginguna vék New York Times þó út af sporinu og vitnaði í sjónarvotta (samhljóða ýmsum bloggurum í Bagdad) sem höfðu séð menn í búningum íraska innanríkisráðuneytisins (sem stjórnað er af CIA) fara inn í moskuna síðla kvölds og heyrðu þá vinna þar með borum og tækjum alla nóttina fyrir sprenginguna (Marc Santora, New York Times, 13. febr. 2007). Og AFP sagði frágang sprengjanna vera „verk sérfræðinga“ sem hefði þurft a.m.k. 12 tíma undirbúning.

Enn skal spurt: Hver hagnast á að sprengja Gullnu moskuna? Augljóslega getur slíkur glæpur aðeins gagnast hernámsöflunum, hann virðist vandlega hugsaður til að valda sundrungu meðal andspyrnuaflanna. Að nokkru leyti bar hann þann árangur. Hinir margreyndu Bretar gætu hafa gefið slíkt ráð til þess að „deila og drottna“ og innrásarmönnum gengur nú ögn betur en áður við sitt raunverulega ætlunarverk: að eyðileggja og sundurlima Írak. Ég geng út frá því að flest hryðjuverk í Írak séu runnin undan rifjum hernámsaflanna – og gætum að því að Írak er hernumið land og fréttir þær sem við fáum þaðan eru sagðar af hernámsöflunum.

Niðurlag

Víkjum loks aðeins að stærsta hryðjuverkinu, 11. september. Eitt af því fjölmarga kringum þá atburði sem truflar hina opinberu frásögn er pakistanski hlekkurinn. Hann kann að virka marklítill en er það ekki í ljósi þess sem hér hefur verið skrifað. Æðsti maður pakistönsku leyniþjónustunnar ISI, Mahmoud Ahmad, var í Washington heila viku fyrir 11. september og nokkrum dögum lengur og átti fundi með kollegum sínum hjá CIA og Pentagon og Dick Armitage, varautanríkisráðherra. Í því að þjarma að Talíbanastjórninni kaus Bush-stjórnin að leita fyrst af öllu samvinnu við Pakistan og Ahmad var þar lykilmaður. Mjög er sennilegt að á fundum hans með bandarískum ráðamönnum dagana eftir 11. september hafi stríð við Afganistan verið til umræðu. Þegar Ahmed kom heim sendi Pervez Musharraf hann til Afganistan með úrslitakostina frá Bush til Talíbanastjórnarinnar: Framseljið Osama bin Laden eða horfist í augu við innrás (The Washington Post, 23. sept. 2001). En þessi æðsti maður ISI hafði komið við sögu áður. Samkvæmt Times of India skömmu síðar (9. okt. 2001) vitnaði indversk leyniþjónusta um peningasendingu fyrir tilstilli Mahmoud Ahmad inn á bankareikning flugræningjans Mohammed Atta í Flórída skömmu fyrir 11. september (timesofindia.indiatimes.com/articleshow/1454238160.cms).

Það var ekkert leyndarmál að allt fram að innrásinni í Afganistan hafði Pakistanstjórn verið bandamaður Talibanastjórnarinnar og ýmsir rannsakendur (s.s. M. Chossudovsky) benda á margháttuð tengsl pakistönsku leyniþjónustunnar ISI við Al-Qaeda allt frá tíma Afganistanstríðsins á 9. áratugnum.

Það er ekkert auðvelt að kyngja því sem hér eru leidd rök að varðandi 11. september. Þá vil ég segja eftirfarandi: Við sjáum það á undirbúningi Íraksstríðsins, við sjáum það á öllum blekkingunum í kringum Guantanamo, við sjáum það á fangafluginu, við sjáum það á málatilbúnaðinum um hættuna frá Íran, við sjáum það á gjánni milli opinberrar myndar og raunveruleika í Afganistan eða Írak, við sjáum það þegar dæmin safnast saman að arðráns- og yfirgangskerfi heimsvaldastefnunnar (hvort sem hún ber fána USA eða t.d. ESB eða bara Actavis) er orðið svo stórt og ljótt að hún getur ekki viðhaldið sér nema með miklu og flóknu neti, lyga, blekkinga og spillingar.